Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας στο ΘΑΡΡΟΣ

Ο Δημήτρης Μαγριπλής μιλάει στο «Θάρρος», για «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας»! 

Συνέντευξη στον δημοσιογράφο, Ηλία Γιαννόπουλο




Ηλίας Γιαννόπουλος : «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας»! Πώς και γιατί;
Δεν πρόκειται για κάτι ξαφνικό. Είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων μου και θα την ενέτασσα ως πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας, με τον γενικό τίτλο: «Ημερολόγια μνημονίου» . Το παραπάνω μαρτυρεί άλλωστε και το γιατί. Η ανάγκη της προσωπικής λύτρωσης συναισθημάτων και εμπειριών που προσδιορίζονται από την μεγάλη ανατροπή που όλοι ζήσαμε και ζούμε. 

Ηλ. Γ. : Ποιος ο στόχος και ποια τα μηνύματα στο αναγνωστικό κοινό;
Νομίζω, ως δημιουργός,  ότι είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Προσωπικά κάνω τέχνη που κινείται ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία. Αυτά τα δυο περιπλέκονται και συνθέτουν ένα κόσμο, που σε άλλους αρέσει και σε άλλους είναι περιττός. Δεν υπάρχουν στόχοι και σκοποί παρά μια διάθεση να μοιραστώ  αγωνίες, όνειρα και πτώσεις, με την ελπίδα πως αυτό που μαρτυρώ είναι ελευθερία και πτήση για περισσότερους από έναν.  

Ηλ. Γ.: Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει «βάλσαμο» στην ψυχή του άνεργου;    
Κάθε βιβλίο είναι βάλσαμο και γιατρειά. Είναι η αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος και όταν κάτι συμβαίνει σε πολλούς τότε δεν είναι απόρροια της αστοχίας σου, αλλά σημάδι των καιρών. Αυτοί οι χρόνοι που ζούμε είναι ιστορικοί, επομένως εμπεριέχουν  το τραγικό και προπαντός την έλλειψη οποιασδήποτε βεβαιότητας. Ποιος είναι σίγουρος πια για το μέλλον του; Δεν ξέρω κανέναν που να κάνει μεγάλα σχέδια και να επιμένει στο λήθαργο της εποχής της αφθονίας. Επομένως απευθύνεται σε όλες τις επαγγελματικές ιδιότητες . Ως γιατρικό, δεν έχει πληθυσμό  - στόχο, ούτε ξεχωρίζει με βάση το χρόνο, το φύλο, τη φυλή, την τάξη ή τους βαρύγδουπους τίτλους. Το βιβλίο πάντοτε αντιμετωπίζει με πλήρη ισότητα και δικαιοσύνη τους αναγνώστες του.   
      
Ηλ. Γ.: Η ανεργία αποτελεί μάστιγα για την κοινωνία και στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των Μνημονίων αποκτά ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις και προεκτάσεις. Τελικά, στη σημερινή Ελληνική πραγματικότητα τα καναπεδάκια μάς τρώνε αντί να τα τρώμε;

Η εργασία στις μέρες μας απαιτεί φαντασία και δύναμη. Ακόμη και στην περίπτωση των μισθωτών. Το ερώτημα είναι αν παράγει πλούτο. Εδώ είναι που σηκώνει τα χέρια ψηλά και ο πιο αισιόδοξος. Μια χώρα ολόκληρη χωρίς αυτάρκεια αγαθών, χωρίς πληρότητα φαρμάκων, χωρίς διάθεση επ - ανάστασης. Ένας κόσμος ταπεινωμένος και κουρασμένος. Μια κρατική μηχανή περιορισμένη με όρους και επιταγές από ξένα κέντρα.  Ένας λαός που ξεπροβάλλει μετά από μια βίαιη αφύπνιση  από τον λήθαργο της δήθεν ευδαιμονίας. Αγουροξυπνημένοι λοιπόν έχουμε ανάγκη τροφής για δύναμη. «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας» και γενικά η θεωρία είναι προϋπόθεση αυτογνωσίας και ως τέτοια,  απαρχή της πράξης. Εδώ όμως θέλει προσοχή. Τα μικροδιηγήματα αυτής της συλλογής ξεκινούν από το λήθαργο της ευδαιμονίας και αργά, όπως αργά λιώνει το κουφέτο, γλυκαίνουν την ένδοξη μνήμη μας, τόσο ώστε να μπερδεύει κανείς το αμύγδαλο με το βότσαλο που κρύβει η πραγματικότητα. Αυτός που επιμένει στη λήθη παίζει με τα δόντια του. Και δεν είναι οι εποχές μας εποχές για έξοδα. Αντιθέτως, είναι στιγμές για μεταλλάξεις, όπως αυτή που περιγράφω στη «Μετάλλαξη της γυναίκας μου» και συλλογικές συνειδητοποιήσεις, όπως στην «Αποικία». Πάει η «Χλίδα» και τα «Ταπ ταπ στο γυαλό», πρέπει να δούμε τη «Δική μας ευθύνη» ώστε να αποφύγουμε τον «Κάδο», «Παραμονές του πολέμου». Από τη «Χώρα της αφθονίας» μέχρι το «Antistathite» μεσολαβούν παραπάνω από δύο χρόνια, τα πρώτα και ίσως τα πιο επώδυνα της μνημονιακής ιστορίας μας. Πρόκειται για μια εκρίζωση που μεταμορφώνει τα πάντα και οδηγεί σε ένα τοπίο ξένο και πρωτόγνωρο για αισθήσεις και αισθήματα. Τα διηγήματα αυτής της συλλογής, επομένως, φωτογραφίζουν την πορεία στον χρόνο, άλλοτε βασισμένα στη φαντασία και άλλοτε σε βιωματικές καταγραφές. Συνήθως όμως φαντασία και βίωμα περιπλέκονται και τότε συμβαίνουν παράξενα πράγματα... Τα καναπεδάκια δεν είναι πλέον βρώσιμα, αλλά, κι αν είναι, μας τρώνε αντί να τα τρώμε. 


Δ. Μαγριπλής : Η μυθολογία μιας μουσικής μπάντας , μέσα από την πέννα της Κρίστης Στασινοπούλου. Μια συνομιλία με την συγγραφέα.

  Την Κρίστη Στασινοπούλου και τον Στάθη Καλυβιώτη τους γνωρίζω από την δεκαετία του ’80. Προσωπικά τον Στάθη τον παρακολουθώ από τα μαθητικ...