Ο Δημήτρης Μαγριπλής,
Α. Βουλδής: Εντυπώσεις λοιπόν από την Πάτρα;
Δ. Μαγριπλής: Άριστες. Πανέμορφη πόλη, το
στολίδι της Πελοποννήσου μας. Φυσικά παίζουν ρόλο στην κρίση μου και οι
εικόνες, που ακόμη μου μεταφέρει η μνήμη της μάνας μου. Ιδιαίτερα τώρα στην
κρίση μου λέει ξανά και ξανά για την Πάτρα του ‘60 όταν κάθε πρωί γέμιζαν οι
δρόμοι με ποδήλατα και κόσμος πήγαινε για δουλειά…Να μου πεις τι σχέση έχει
αυτό με την πραγματικότητα; Καμία, στο τελευταίο ταξίδι που έκανα για να
αποχαιρετίσω τον αείμνηστο θείο μου δημοσιογράφο, Γιάννη Βουλδή, το κατάλαβα.
Ανεργία, και γενικά μαρασμός. Σαν ένας κήπος παρατημένος, μα πολλά υποσχόμενος.
Κάτι η νέα δημοτική αρχή, κάτι ο κόσμος που ακόμη ονειρεύεται, το λιμάνι που
είναι μια ανοιχτή πόρτα…Η Πάτρα μας παραμένει ζωντανή και θα νικήσει στο χρόνο.
Επίκαιρο λοιπόν για κάθε Πατρινό «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας»
Ναι για κάθε άνθρωπο που ένοιωσε
το σεισμό στην ζωή του. Και ήταν τρομερός, έκοψε στα δυο τις ζωές μας. Προ
κρίσης και μετά. Προσωπικά χρονολογώ : «την
εποχή της αφθονίας και την εποχή των μνημονίων».Την πρώτη περίοδο την
ζήσαμε στην «Χλίδα» (ένα από τα πρώτα
διηγήματα της συλλογής μου) και τώρα ζούμε τα αποτελέσματα. Μαζική κατάθλιψη σε
ένα βομβαρδισμένο τοπίο ξεχαρβαλωμένων
επιθυμιών. Χωρίς ελπίδα και χωρίς διάθεση. Σε απάθεια και αδυναμία. Εδώ
έρχονται να συμβάλουν τα «Καναπεδάκια της Ανεργίας».
Είναι βρώσιμα και επιμελώς
φροντισμένα. Έχουν αλληλουχία και με την
πρώτη ματιά ανοίγουν την όρεξη. Βοηθούν στην αναζωογόνηση της μνήμης και δίνουν
δύναμη και ευεξία. Είναι απαραίτητα στην επά- ανάσταση του υποκειμένου τόσο σε
ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Επομένως υπάρχει ελπίδα;
Όσο η τέχνη είναι παρούσα ακόμη
και τα χαλάσματα παίρνουν άλλη διάσταση. Βλέπεις ένα τοίχο κατεστραμμένο από
τον καιρό. Κάποτε ένας εικαστικός αναπαριστά με τον χρωστήρα του ένα
τοπίο….αίφνης ο ίδιος τοίχος φωτίζεται και το μήνυμα κάνει χαμόγελα για τους
πολλούς. Η ελπίδα είναι αποτέλεσμα όμως της πίστης και αδελφή της αγάπης.
Δηλαδή πίστη σε ένα κόσμο καλύτερο και αγάπη μεταφρασμένη στο συλλογικό, σε αλληλεγγύη
και κοινή φροντίδα για τον αδύναμο, το ξένο, τον λιγότερο τυχερό από το δήθεν άρτιο,
το τάχα δυνατό και υγιές…Μια κοινωνία που αναδύεται με πίστη μέσα από τα
δύσκολα, δημιουργεί ένα κόσμο που οφείλουμε να είναι περισσότερο ανθρώπινος από
αυτό που βιώνουμε.
Το βιβλίο σου βοηθά επομένως σε αυτή την προοπτική;
Κάθε βιβλίο ποιότητας βοηθά. Αυτό
όμως είναι περισσότερο επίκαιρο από άλλα. Παραμένει αντισυστημικό και επομένως
δεν χρωστά σε κανένα. Είναι ελεύθερο και σαν ουσία αντιστέκεται στο σκοτάδι.
Χρειάζεται φως για να το μελετήσεις και αυτό υπάρχει μέσα σε όλους μας. Κόντρα
σημαίνει δεν σκύβω, αλλά επιμένω να αντιστέκομαι. Έτσι φωταγωγούνται τα πάντα
και η εικόνα αποκτά ξανά χρώματα. Τα «Καναπεδάκια
της Ανεργίας» είναι σαφώς έγχρωμα και σε παρασέρνουν σε μια λαμπρή ταινία
που ο πρωταγωνιστής είσαι εσύ. Κάθε βιβλίο
είναι μια τέλεια ταινία. Η παρακολούθησή της όμως απαιτεί παιδεία. που άλλωστε είναι και το αντίδοτο
στο φόβο και το μαρασμό.
Το διάβασμα αντίδοτο της κρίσης;
Η μελέτη γυμνάζει την φαντασία
και αυτή είναι προϋπόθεση για να υπάρχουμε. Άνθρωπος χωρίς φαντασία είναι ένας νάνος γίγαντας με ένα στόμα τεράστιο για
να τρώει άχρηστα και άμεσα αφοδεύσιμα καταναλωτικά είδη. Τι κόσμο να χτίσει μια
τέτοια μετάλλαξη; Αντιθέτως η φαντασία λαμπρύνει το πέρασμά μας από την ζωή
αυτή. Γεννά ομορφιές και παιγνιώδεις συναντήσεις. Γεννά πανηγύρια και
ευφρόσυνες ανταμώσεις και έτσι πρέπει να είναι το σύντομο του μάταιου χρόνου
μας. Να διαβάζουμε λοιπόν γιατί χωρίς την θεωρία οι πράξεις μας θα είναι
χυδαίες και τα ορόσημά μας μικρά και ασήμαντα. Άλλωστε πάντα η θεωρία προηγείται της πράξης.
Να ευχηθούμε λοιπόν καλοτάξιδο στα «Καναπεδάκια» σου, αν και βλέπουμε
ότι ταξιδεύουν παντού…
Πράγματι με την αγάπη των φίλων
τα «Καναπεδάκια
της Ανεργίας» έχουν βρεθεί στα πιο απίθανα μέρη του τόπου μας. Μου
έστειλαν φίλοι στο Facebook φωτογραφίες με το βιβλίο από την Γαύδο, την Ικαρία, την Σαντορίνη,τη Σάμο, την Κρήτη, την Καβάλα, την Θεσσαλονίκη και από τόσες
και τόσες άλλες ονειρεμένες γωνιές …Τώρα
τελευταία άρχισαν να μου στέλνουν από τις γειτονιές της Αθήνας και φυσικά από
την Πάτρα μας(υπάρχει και σε αρκετά βιβλιοπωλεία στην πόλη)… Έχω ζήσει βλέπεις δυο χρόνια στην Ανθούπολη απέναντι από την πιο
αριστοκρατική τελευταία κατοικία και των προγόνων μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη
θέα από το μπαλκόνι μου. Αναμμένα κεριά δεήσεις στο μέλλον μας. Έ, ένας τόπος
με τόσους αγίους, ήρωες και τέτοια ιστορία δεν γίνεται να χαθεί. Ότι και να
κάνουν ξένα κέντρα και ντόπια διευθυντήρια ξεχνούν μια αλήθεια, που την διαλαλούσαμε
κάποτε στις σχολικές εκδρομές: «δεν θα
πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη». Έτσι
για να γελάσουμε και λίγο.
πρώτη δημοσίευση : http://www.tempo24.gr/eidisi/92248/o-dimosiografos-apostolos-voyldis-synomilei-me-ton-syggrafea-d-magripli-gia-ta?utm_campaign=shareaholic&utm_medium=facebook&utm_source=socialnetwork
πρώτη δημοσίευση : http://www.tempo24.gr/eidisi/92248/o-dimosiografos-apostolos-voyldis-synomilei-me-ton-syggrafea-d-magripli-gia-ta?utm_campaign=shareaholic&utm_medium=facebook&utm_source=socialnetwork
