Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Δ. Γ. Μαγριπλής / μικρό βιογραφικό







Ο Δημήτρης Γ. Μαγριπλής σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες (Δημόσια Διοίκηση ), στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Κοινωνική Θεολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το 1999 αναγορεύτηκε διδάκτορας της Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Θέμα της διδακτορικής διατριβής του είναι: "Πολιτική και Θρησκεία στην κοινωνία του Βυζαντίου – Μια απόπειρα κοινωνιολογικής ανάλυσης του κινήματος των Ζηλωτών (1342 – 1349 μ.Χ.)". Τόσο σε επίπεδο μονογραφίας (Σχέσεις και Λειτουργία των Θεσμών. Η διαπλοκή της πολιτικής και της θρησκείας στην κοινωνία του Βυζαντίου. Μια ιστορικο – κοινωνιολογική καταγραφή, Α. Σταμούλης, Θεσσαλονίκη 2003 / β’ έκδοση 2006 ), όσο και σε επίπεδο δημοσιεύσεων σε πλήθος επιστημονικών περιοδικών (Βυζαντινός Δόμος, Νέα Εστία, Πλάτων, Τετράδια ψυχιατρικής, Θρησκειολογία, Σύναξη, Κοινωνική Εργασία – Επιθεώρηση Κοινωνικών Επιστημών, Επιστημονική Επετηρίδα Εφαρμοσμένης Έρευνας, Επιθεώρηση Οικονομικών Επιστημών, Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης, Παρνασσός, Journal of Modern Education Review, Literary Encyclopedia. κ.ά.) και συλλογικών τόμων (ως αρθογράφος,  ως επιμελητής και ως υπεύθυνος επιστημονικής σειράς ), ασχολήθηκε κυρίως με όψεις του Πολιτιστικού φαινομένου από την Βυζαντινή περίοδο έως σήμερα.Τα ερευνητικά ενδιαφέροντά του επεκτείνονται και στο αντικείμενο της Κοινωνιολογίας του Θανάτου, της Κοινωνιολογίας της Θρησκείας, όπως επίσης και της Κοινωνιολογίας της Υγείας με πλούσια διοικητική εμπειρία, σε μονάδες της περιφέρειας Πελοποννήσου.










Εκτός από τις επιστημονικές μελέτες έχει ασχοληθεί με τη λογοτεχνία (διήγημα - ποίηση). Τελευταίο του βιβλίο είναι "ΤΑ ΚΑΝΑΠΕΔΑΚΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣhttps://www.facebook.com/TaKanapedakiaTisAnergias/?ref=settings )από τις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ ( http://kritiki.gr/product/ta-kanapedakia-tis-anergias/), Αθήνα  2016.


                                               



Προηγήθηκαν τα : Μαθήματα Κηπουρικής και άλλα διηγήματα (εκδ. Σοκόλη, 2007), οι Κρυφές Ενοχές (εκδ. Αν. Σταμούλη, 2011), οι Δέκα Μικρές Εικονογραφημένες Ιστορίες (εκδ. Ευθύνη, 2012) και η ποιητική συλλογή Στα Τέταρτα του Χρόνου (στο Α. Κοκονάκη – ∆.  Μαγριπλής, Χρώµα και Λόγος, εκδ. Αν. Σταµούλη, 2010).



 




Από το 1999 διδάσκει Κοινωνιολογία σε σχολές της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (ως επιστημονικός συνεργάτης ), και από το 2006 εργάζεται ως διδάσκων στο  Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Τα κύρια εισοδήματά του όμως, προέρχονται από την ενασχόλησή του με την γη (ελαιοπαραγωγός https://www.facebook.com/odeeleou/)....


Σύνδεσμο για περισσότερα: Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου - Μεταπτυχιακές σπουδές / Ηθική Φιλοσοφία

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

«Ζωή σε μαγικό χαλί», του δημοσιογράφου Μάκη Διόγου


  Μια συνομιλία του δημοσιογράφου Μάκη Διόγου, με τον συγγραφέα Δημήτρη Μαγριπλή που άφησε την Αθήνα για την Κυπαρισσία, για να συνδυάσει το γράψιμο με την καλλιέργεια της γης  Σχεδια τ. 42


«Δεν υπάρχει δύσκολο όταν κάτι το κάνεις με αγάπη. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση για κηπουρική πρόκειται. Αλλάζει ο κόπος. Ο ιδρώτας είναι περισσότερος στο χωράφι μα και ο πόνος περισσός στην ευθύνη για τα παιδιά του κόσμου. Ό,τι και να κάνει κανείς, για δουλειά πρόκειται και ευθύνη. Ό,τι επιθυμείς για σένα παραδίδεις στους άλλους και τούτο είναι φορτίο αλλά και ευχαρίστηση που την εισπράττεις μονάχα από ένα ευχαριστώ, αν και σπάνια δωρισμένο από τους πολλούς. Κοιμάσαι όμως τα βράδια». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον συγγραφέα και … αγρότη Δημήτρη Μαγριπλή που έχω την τύχη να γνωρίζω από τα «άγουρα» χρόνια της γυμνασιακής νιότης. Τότε που πιστεύαμε ότι με μια κόκκινη σημαία στο χέρι θα αλλάζαμε τον κόσμο. Πέρασαν χρόνια. Δεν αλλάξαμε τον κόσμο. Αντίθετα παλεύουμε να μην αλλάξουμε εμείς. Και ο Δημήτρης είναι μια τέτοια περίπτωση ανθρώπου.  






Η αφορμή να φιλοξενήσουμε τον Δημήτρη στη «Σχεδία»
ήταν «Τα καναπεδάκια της Ανεργίας» που κυκλοφόρησαν πριν από λίγο καιρό. «Κάθε αλήθεια είναι βιωματική, αλλιώτικα ξεφεύγει της ποιότητας και γίνεται προκατασκευασμένο συναίσθημα. Είναι όπως η σύγκριση ανάμεσα στην ομορφιά του φυσικού φωτός και μιας λάμπας νέον. Διαλέγεις. Προσωπικά δεν μου μπήκαν ποτέ διλήμματα, τόσο για λόγους χαρακτήρα, όσο και σαν επιλογή και τρόπος ζωής. Αφήνω τα ημίμετρα για την όποια εξουσία. Στην λογοτεχνία το βίωμα είναι το ερέθισμα και η φαντασία η μετατροπή της σε τέχνη. Η τελευταία σε λυτρώνει και έτσι πετάς από πάνω σου το βαρίδι της θλίψης ή μοιράζεσαι τη χαρά της πτήσης με άλλους. Έτσι έγινε και με «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας». Θα έλεγα είναι το δικό μου ημερολόγιο από τα πρώτα χρόνια της εποχής των μνημονίων, τα πιο επώδυνα για όλους, όταν η ζωή μας έκανε μια απότομη περιστροφή στον αέρα και προσγειώθηκε σε ένα τοπίο ξένο και καθόλου φιλικό για τους περισσότερους. Φαντασία και βίωμα κατέγραψαν παράδοξες καταστάσεις και ένοιωσα την ανάγκη να τις μοιραστώ. Οι εκδόσεις Κριτική ανέλαβαν όλα τα υπόλοιπα», υπογραμμίζει για το (έκτο) βιβλίο που έγραψε. 



Από διδάκτορας κοινωνιολογίας στο Πάντειο, ξωμάχος της γης στη Κυπαρισσία. Θα μας περιγράψεις τη διαδρομή;

 «Απλή. Μπήκα μαζί με την καλή μου σε ένα σαραβαλάκι και μετά τα διόδια της Ελευσίνας ανοίξαμε τα παράθυρα. Είχε ένα δροσερό αεράκι και τραγουδούσαμε το «πάτα - πάτα οδηγέ….» όπως στις σχολικές εκδρομές. Κάποτε φτάσαμε στην όμορφη Κυπαρισσία του νότου. Η αλήθεια είναι πως εδώ υπήρχε το εξοχικό της οικογένειάς μου. Ανοίξαμε την πόρτα και όλα άρχισαν να ξετυλίγονται σαν σε μαγικό χαλί. Διώξαμε τα ποντικάκια από το σπίτι, μια οχιά, καθαρίσαμε την αυλή και φυτέψαμε λουλούδια, πήραμε ένα αξέχαστο κουτάβι την Ίρμα και κάναμε παιδάκια για να υπάρχει παρέα και διάθεση. Κατά μυστήριο λόγο όλα συνέβαλαν να συνεχίσουμε, ακόμη και τα αηδόνια, την άνοιξη, μας το έλεγαν κάθε βράδυ. Το ζήτημα ήταν οι άνθρωποι. Τους φάνηκε παράξενος ο ερχομός μας και η αλήθεια είναι πως δώσαμε μάχες. Δεν μπορώ να πω πως πείστηκαν για τις αγαθές μας προθέσεις. Δεν είχαμε και κομματική ταυτότητα απαραίτητη προϋπόθεση την εποχή εκείνη. Έτσι όσο και αν δούλεψα άοκνα σε ένα περιφερειακό ΤΕΙ και αργότερα σε τοπικό ΑΕΙ δεν μονιμοποιήθηκα ποτέ. Δεν ταίριαζα και με τις παρέες που θεωρούσαν χτήμα τους τις εν λόγω δημόσιες υπηρεσίες. Ε, δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο. Ακολούθησα την συνταγή του πατέρα μου και τόσων άλλων παιδιών του εμφυλίου, ελεύθερο επάγγελμα. Σκεφτόμουνα διάφορα μα επικράτησε η άποψη που μου μετέφερε ο ψίθυρος των δένδρων. Οι ελιές μού μίλησαν για λάδι και έτσι προέκυψε η «Ωδή ελαίου», που συνιστώ να την αναζητήσετε ». https://www.facebook.com/dmagrip/


                                                                                          

-Παιδί της πόλης, ανδρώθηκες στους δρόμους του Κουκακίου, πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή στη ζωή μιας μικρής επαρχιακής πόλης;

«Πολιτισμικό σοκ. Ιδιαίτερα στις αρχές του αιώνα μας που μετοίκησα. Είχαμε όμως καλές διαθέσεις. Προς στιγμήν έκοψα τα μαλλιά μου και φόρεσα καρό πουκάμισα. Η συμβία μου με βοήθησε όμως. «Τι κάνεις εκεί;» Μου είπε γελώντας. «Δεν θα πείσεις κανένα». Το σκέφτηκα και είδα πως δεν γίνεται να μασκαρεύομαι. Άλλο οι Ινδιάνοι και άλλο οι καουμπόηδες και προσωπικά διάλεγα πάντα τους πρώτους. Μετά τις εκπτώσεις είπα να πληρώσω το τίμημα και έτσι μείναμε μόνοι για αρκετό διάστημα. Ξαφνικά γνωρίσαμε την Αντιγόνη, τον Γιώργο και άλλους εφτά. Με τον ένα από αυτούς είμαι συνέταιρος αν και ό,τι κάνουμε ακολουθεί το σύνθημα «κοινότητα, κομμούνα, ενορία, αυτό είναι η άλλη κοινωνία». Και όπως κάθε συλλογικότητα, αυξάνει και φυσικά είναι πάντα ανοιχτή. Όταν υπάρχουν πολλοί τότε δεν υπάρχει θέμα προσαρμογής αλλά αλληλοπεριχώρησης και σύνθεσης σε ένα φόντο εξελισσόμενο και αείποτε διαφορετικό».

-Από το 2009 ζούμε μια τεράστια κρίση. Οικονομική, πολιτική, αλλά κυρίως πολιτισμική. Πώς την αντιμετωπίζεις;

«Με την θαυμαστή στωικότητα και δύναμη που έχουμε όλοι μας. Αν κάτι παρόμοιο είχε συμβεί στην Ελβετία λ.χ., όπως με διαβεβαίωνε μια καλή φίλη, από τα μέρη αυτά, θα είχε γίνει χαμός. Οι μισοί θα είχαν πάθει συλλογική υστερία και οι άλλοι θα είχαν πετάξει από τα μπαλκόνια τους. Εδώ όλα δείχνουν την αξία προέλευσης. Πολλά τα χρόνια της σκλαβιάς. Μάθαμε. Εμείς και οι μαύροι δούλοι στην Αμερική. Τετρακόσια χρόνια. Έχει γραφτεί στην μνήμη μας. Άλλωστε ο προπάππους μου ήταν οπλαρχηγός στην Κρητική επανάσταση στο Λασίθι, ο παππούς μου στρατιωτικός που πέθανε στους Βαλκανικούς πολέμους και ο πατέρας μου αργότερα, πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ. Ο γιος μου μαθαίνει πολεμικές τέχνες και οι κόρες μου ξέρουν να ζυμώνουν ψωμί. Κάθε τόσο ξαναδιαβάζω Σολωμό αλλά και Καβάφη, Παπαδιαμάντη και Σεφέρη, Ρίτσο και την Καινή διαθήκη, ιδιαίτερα τους Μακαρισμούς…. Μου αρέσει πολύ να περιδιαβαίνω νοητά την Ελλάδα μέσα από την πολιτιστική γεωγραφία της. Παντού συναντώ λυρισμό και λεβεντιά και αυτό με κάνει να πιστεύω πως σύντομα θα σημάνει ανάσταση».

-Από τα γραπτά σου αναδύεται Πατερική ατμόσφαιρα. Μπορεί στη σημερινή υλιστική & καταναλωτική κοινωνία η Ορθοδοξία να δώσει διέξοδο στον άνθρωπο;
«Η «Χλίδα» (ένα από τα πρώτα μικροδιηγήματα της συλλογής μου), μας οδήγησε στην σημερινή μιζέρια. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ευθύνες επιμερίζονται δίκαια. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Πάντα κοιτάμε ή δείχνουμε τον άλλο στην αστοχία μας. Αυτή φταίει , αυτός, οι κακές παρέες… Μετά με τα χρόνια καταλήγουμε ότι τα πάντα είναι επιλογές και μάλιστα προσωπικές αφού αναφερόμαστε στην τύχη μας. Το ίδιο συμβαίνει και στο συλλογικό, μόνο που εδώ πολλές φορές μας χειραγωγούν τα κόμματα και οι ιδεοληψίες. Όπως και να έχει απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αυτογνωσία με απαρχή την μετάνοια. Να διορθωθούμε δηλαδή και έτσι να κοιτάξουμε μπροστά και να χτίσουμε ό,τι επιτρέπει ο χρόνος μας και τα ερείπιά του. Αν και έχω σπουδάσει Θεολογία δεν τολμώ να δηλώσω τίποτα παραπάνω από κοινωνός. Κοινωνός σε ένα τραπέζι που στρώνεται και προσκαλεί πάλι και πάλι. Άλλοτε είμαι παρών και άλλοτε απών, εξαρτάται από την ελεύθερη βούληση και τις ταπεινές μου διαθέσεις. Έτσι είναι . Προσπαθούμε να είμαστε μα το εγχείρημα είναι τόσο δύσκολο όσο και η σχοινοβασία σε τεντωμένο σκοινί. Όταν χάνεις την ισορροπία σου πέφτεις. Το θέμα είναι να συνεχίσεις παρά τα τραύματα. Η Ορθοδοξία δεν είναι συνταγή και όταν γίνεται κανόνας ή ιδεολογία, οδηγεί τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο, στην πιο ακραία εκδοχή της καταπίεσης, τη θεοκρατία. Είναι όμως τρόπος και χρόνος για όποιον επιμένει να ζει μαζί με τα θαύματα. Και θαύμα είναι να ξεχωρίζεις τον ανθό της λεμονιάς σαν πιο μεγάλο και θαυμαστό από ένα πολυτελές αυτοκίνητο».

-Νέος εντάχθηκες στην αριστερά, την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Σήμερα η κυβέρνηση δηλώνει «αριστερή». Συμφωνείς;
«Ο Ρήγας ήταν προσωπική μου επιλογή και τρομερή εμπειρία. Υπέροχα χρόνια. Δεν ξέρω πως τα αντιλαμβάνονται άλλοι που πέρασαν από εκεί μα θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους και την δική μου μαρτυρία, καθότι διατέλεσα και μέλος του κεντρικού συμβουλίου της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος στην Αθήνα, την εποχή που ο νυν πρόεδρος της βουλής ήταν γραμματέας. Ο σοσιαλισμός που ονειρευτήκαμε βασιζόταν στην ελευθερία και την δημοκρατία. Η ελευθερία και η δημοκρατία μας έκανε ευφάνταστους και ερωτικούς και αυτός ο συνδυασμός μας καθιστούσε ανθό και πρωτοπορία στις ημέρες μας. Κάποια από τα παιδιά της εποχής εκείνης είναι σήμερα στο κυβερνητικό σχήμα και άλλα πολλά, τα περισσότερα και ίσως τα καλύτερα, σπίτι τους. Έτσι γίνεται πάντα. Η εξουσία απαιτεί προσαρμογές και κινήσεις αναδίπλωσης. Αισθητικά και ποιοτικά θα έλεγα ότι δεν υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στον Ρήγα του ’80 και την κυβέρνηση. Προσωπικά «μια φορά και πάντα Ρηγάς», με το δικαίωμα της αναθεώρησης και του φαντασιακού σε ό,τι ορίζεται αριστερό και σοσιαλιστικό. Λόγου χάριν για μένα η θρησκεία ήταν πάντοτε «όπιο» με την έννοια του ισχυρού παυσίπονου, που άλλωστε ίσχυε την εποχή του Μαρξ και όχι δόγμα και εφαρμογή αντικληρικισμού όπως το κατάλαβε ο Στάλιν και οι θαυμαστές του. Αριστερός σημαίνει ήθος, κουλτούρα, αλληλεγγύη στους αδικημένους από την φύση και την κοινωνία, προσφορά και λειτούργημα με βάση τη θέση και τις δυνατότητες του καθένα, χρέος και πατριωτισμός και προπαντός «Αγάπη» στον συνάνθρωπο, τον άλλο τον διαφορετικό. Αν αυτή η κυβέρνηση κινείται προς τα εκεί είναι αριστερή αν όχι είναι απλά ακόμη μια φάρσα της ιστορίας. Προς το παρόν, είναι καλύτεροι διαχειριστές μνημονίων από τους προηγούμενους, παρά σκαπανείς στο δρόμο για το σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία».

-Από το καλοκαίρι η Ελλάδα ζει μια πρωτόγνωρη κατάσταση με χιλιάδες ανθρώπους, διωγμένους από τις πατρίδες τους, να επιζητούν ένα ασφαλές κομμάτι γης, πώς το εισπράττεις;

«Ως επανάληψη της Ιστορίας. Απλά τώρα μιλούν μια άλλη γλώσσα και όχι τη δική μας, την ελληνική. Κοιτούσα σε κάποιο αρχείο τους χώρους υποδοχής στην Συρία όταν οι δικοί μας πρόγονοι βρήκαν καταφύγιο μετά τον διωγμό από την Μικρά Ασία. Πίκρα. Έτσι και τώρα μια πίκρα που κάνει κόμπο στον ουρανίσκο και ένα δάκρυ που γλιστρά από την σιωπή μου. Τόσα χρόνια πολιτισμός, τόσες εξαγγελίες για το «τέλος της ιστορίας» και τόσα λόγια για την μαγεία της παγκοσμιοποίησης. Εκεί που όλοι μιλούσαν για πολυπολιτισμικότητα και σεβασμό στο διαφορετικό να σου μια βόμβα, με χώρα προέλευσης κάπου στην δύση, κάνει συντρίμμια όλο το οικοδόμημα. Με φερετζέ την θρησκεία και πληρωμένους μουλάδες οι ισχυροί του πλούτου ελπίζουν σε κέρδη τρελά και αφθονία ευκαιριών. Η καταστροφή αποτελεί απαραίτητο συστατικό για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Στην ουσία δεν υπάρχει ασφάλεια πουθενά. Με το τελευταίο στο νου, όπως και η πλειονότητα των Ελλήνων καλωσορίζω από καρδιάς τους πρόσφυγες στα δικά μας χάλια».

η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύτηκε στην Σχεδία τ.42http://www.shedia.gr/issues/42/ και αναδημοσιεύτηκε στην "Κόκκινη Πιπεριάhttp://red-pep.blogspot.gr/2016/10/blog-post_29.html
«Τα καναπεδάκια της Ανεργίας» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κριτικήhttp://kritiki.gr/product/ta-kanapedakia-tis-anergias/

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

«Καναπεδάκια της ανεργίας με βίωμα και φαντασία», της Πόλυ Κρημνιώτη

Μια συζήτηση με την αρχισυντάκτρια της εφημερίδας "Η ΑΥΓΗ", Πόλυ Κρημνιώτη, για "Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας"

 «Τα καναπεδάκια της ανεργίας είναι βρώσιμα και επιμελώς φροντισμένα» λέει ο Δημήτρης Μαγριπλής με αρκετή δόση χιούμορ. Βλέπετε, ο επιχειρηματίας, ο αγρότης, ο συμβασιούχος αλλά και οι ανίκητοι μηχανισμοί της ελληνικής γραφειοκρατίας, οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας και των λεγόμενων «κοινωνικών φορέων» έχουν τη δική τους θέση στο καινούργιο του βιβλίο. Και είναι τόσο «φροντισμένοι» όσο απαιτεί η σκιαγράφηση ενός γκροτέσκου ψηφιδωτού, που δεν απέχει πολύ από την ελληνική πραγματικότητα.

Ιστορίες από την αστική και την αγροτική Ελλάδα που διανύουν όλο το φάσμα της απόστασης από την υπερκατανάλωση μέχρι την κρίση και τα συνακόλουθά της συνθέτουν τον αφηγηματικό ιστό της νέας συλλογής διηγημάτων, τα οποία, σύμφωνα με τον συγγραφέα τους, «βοηθούν στην αναζωογόνηση της μνήμης» είναι, δε, απαραίτητα «στην επ-ανάσταση του υποκειμένου τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο».


Ο συγγραφέας και καθηγητής Κοινωνιολογίας Δημήτρης Μαγριπλής ζει μόνιμα στην Κυπαρισσία. Μοιράζει τον χρόνο του γράφοντας λογοτεχνία ή επιστημονικές μελέτες, διδάσκοντας και φροντίζοντας το μποστάνι και τον ελαιώνα του. Κι αν με το προηγούμενο βιβλίο του τις Δέκα μικρές εικονογραφημένες ιστορίες σκιαγράφησε τον νόστο της παιδικότητας ποτισμένο με την ενήλικη αγριάδα, στα Καναπεδάκια της ανεργίας (εκδ. Κριτική) ιχνογραφεί την πιο άγρια συνθήκη των ημερών μας. Άλλωστε ο ίδιος ο συγγραφέας κατά καιρούς βιώνει την ανεργία. "Αυτά τα ‘καναπεδάκια’ απαιτούν βίωμα και πολλή φαντασία" μας λέει, χωρίς χιούμορ αυτή τη φορά αλλά με ενεργή την αίσθηση της πραγματικότητας.
Τα μικροδιηγήματα αυτής της συλλογής «ξεκινούν από τον λήθαργο της ευδαιμονίας και αργά, όπως αργά λιώνει το κουφέτο, γλυκαίνουν την ένδοξη μνήμη μας, τόσο ώστε να μπερδεύει κανείς το αμύγδαλο με το βότσαλο που κρύβει η πραγματικότητα» επισημαίνει. Του ζητάμε εξηγήσεις. «Αυτός που επιμένει στη λήθη παίζει με τα δόντια του» διευκρινίζει. Από τη «Χώρα της αφθονίας», πρώτη ιστορία του βιβλίου και το σχόλιο του συγγραφέα για τον υπερκαταναλωτικό καπιταλισμό μέχρι το «Αntistathite» με το οποίο κλείνει το βιβλίο, μεσολαβούν πάνω από δύο χρόνια αφηγηματικής καταγραφής, «τα πρώτα και πιο επώδυνα της μνημονιακής ιστορίας μας» όπως λέει. Και θα ήταν πραγματικά πολύ επώδυνο το βιβλίο του αν ο σουρεαλισμός, οι χιουμοριστικές ανατροπές δεν μεταμόρφωναν αυτή την τραγική εμπειρία σε μια παιχνιώδη παρέλαση ηρώων, εικόνων και καταστάσεων.
Η ματιά του κοινωνιολόγου Μαγριπλή πέφτει σ' αυτές τις γκροτέσκες ιστορίες και ως η συνείδηση του ατόμου ως μέλους ενός συνόλου.

«Πρόκειται για μια εκρίζωση που μεταμορφώνει τα πάντα και οδηγεί σε ένα τοπίο ξένο και πρωτόγνωρο για αισθήσεις και αισθήματα. Τα διηγήματα αυτής της συλλογής, επομένως, φωτογραφίζουν την πορεία στον χρόνο, σε γλυκαίνουν μα θέλουν προσοχή, εκεί που πας να τα δαγκώσεις, στο τέλος μπορεί και να σου σπάσουν τα δόντια» λέει ανατρέχοντας σε έναν στίχο του Αργύρη Χιόνη, χωρίς ωστόσο να μπορεί να δώσει σαφή απάντηση αν η πένα του συγγραφέα είναι πιο απρόβλεπτη από τη βιωμένη πραγματικότητα ή το αντίστροφο. Απαντά γελώντας ωστόσο ότι τα βγαλμένα από την πένα του καναπεδάκια «πολλές φορές μας τρώνε αντί να τα τρώμε».

πρώτη δημοσίευση εφημερίδα Η ΑΥΓΗ (26 / 10 / 16) http://www.avgi.gr/article/10976/7585108/-kanapedakia-tes-anergias-me-bioma-kai-phantasia

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Ο δημοσιογράφος Απόστολος Βουλδής, συνομιλεί με τον συγγραφέα Δ. Μαγριπλή για "Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας" ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ, ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ, ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ


                                                                                    Ο Δημήτρης Μαγριπλής,
γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και θεολογία και εξειδικεύτηκε στην Κοινωνιολογία, με έμφαση στο πολιτιστικό φαινόμενο(διδακτορική διατριβή). Στην λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 2007 και έκτοτε έχει εκδώσει   τέσσερεις συλλογές διηγημάτων και μία ποιητική συλλογή. Τελευταίο του βιβλίο είναι : «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας» από τις εκδόσεις Κριτική στην Αθήνα (Ιούνιος 2016http://kritiki.gr/product/ta-kanapedakia-tis-anergias/#carousel-quotes. Ο Δημήτρης μένει μόνιμα στην Κυπαρισσία και φυσικά έχει ιδιαίτερους δεσμούς με την Πάτρα, τόσο ως καταγωγή της μητέρας του(οικογένεια Βουλγαράκη), όσο και ως επαγγελματίας αφού δίδαξε κάποια χρόνια (μέχρι που έκλεισε), στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας, του ΑΤΕΙ μας. Παραμένει συνεργάτης του http://www.tempo24.gr/ και συχνά γράφει διηγήματα, κριτικές για το βιβλίο και τον πολιτισμό γενικότερα http://www.tempo24.gr/search/content/%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%AE%CF%82

Α. Βουλδής: Εντυπώσεις λοιπόν από την Πάτρα;
Δ. Μαγριπλής: Άριστες. Πανέμορφη πόλη, το στολίδι της Πελοποννήσου μας. Φυσικά παίζουν ρόλο στην κρίση μου και οι εικόνες, που ακόμη μου μεταφέρει η μνήμη της μάνας μου. Ιδιαίτερα τώρα στην κρίση μου λέει ξανά και ξανά για την Πάτρα του ‘60 όταν κάθε πρωί γέμιζαν οι δρόμοι με ποδήλατα και κόσμος πήγαινε για δουλειά…Να μου πεις τι σχέση έχει αυτό με την πραγματικότητα; Καμία, στο τελευταίο ταξίδι που έκανα για να αποχαιρετίσω τον αείμνηστο θείο μου δημοσιογράφο, Γιάννη Βουλδή, το κατάλαβα. Ανεργία, και γενικά μαρασμός. Σαν ένας κήπος παρατημένος, μα πολλά υποσχόμενος. Κάτι η νέα δημοτική αρχή, κάτι ο κόσμος που ακόμη ονειρεύεται, το λιμάνι που είναι μια ανοιχτή πόρτα…Η Πάτρα μας παραμένει ζωντανή και θα νικήσει στο χρόνο.


Επίκαιρο λοιπόν για κάθε Πατρινό «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας»
Ναι για κάθε άνθρωπο που ένοιωσε το σεισμό στην ζωή του. Και ήταν τρομερός, έκοψε στα δυο τις ζωές μας. Προ κρίσης και μετά. Προσωπικά χρονολογώ : «την εποχή της αφθονίας και την εποχή των μνημονίων».Την πρώτη περίοδο την ζήσαμε στην «Χλίδα» (ένα από τα πρώτα διηγήματα της συλλογής μου) και τώρα ζούμε τα αποτελέσματα. Μαζική κατάθλιψη σε ένα βομβαρδισμένο τοπίο ξεχαρβαλωμένων  επιθυμιών. Χωρίς ελπίδα και χωρίς διάθεση. Σε απάθεια και αδυναμία. Εδώ έρχονται να συμβάλουν τα «Καναπεδάκια της Ανεργίας». Είναι  βρώσιμα και επιμελώς φροντισμένα.  Έχουν αλληλουχία και με την πρώτη ματιά ανοίγουν την όρεξη. Βοηθούν στην αναζωογόνηση της μνήμης και δίνουν δύναμη και ευεξία. Είναι απαραίτητα στην επά- ανάσταση του υποκειμένου τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο.



Επομένως υπάρχει ελπίδα;
Όσο η τέχνη είναι παρούσα ακόμη και τα χαλάσματα παίρνουν άλλη διάσταση. Βλέπεις ένα τοίχο κατεστραμμένο από τον καιρό. Κάποτε ένας εικαστικός αναπαριστά με τον χρωστήρα του ένα τοπίο….αίφνης ο ίδιος τοίχος φωτίζεται και το μήνυμα κάνει χαμόγελα για τους πολλούς. Η ελπίδα είναι αποτέλεσμα όμως της πίστης και αδελφή της αγάπης. Δηλαδή πίστη σε ένα κόσμο καλύτερο και αγάπη μεταφρασμένη στο συλλογικό, σε αλληλεγγύη και κοινή φροντίδα για τον αδύναμο, το ξένο, τον λιγότερο τυχερό από το δήθεν άρτιο, το τάχα δυνατό και υγιές…Μια κοινωνία που αναδύεται με πίστη μέσα από τα δύσκολα, δημιουργεί ένα κόσμο που οφείλουμε να είναι περισσότερο ανθρώπινος από αυτό που βιώνουμε.

Το βιβλίο σου βοηθά επομένως σε αυτή την προοπτική;
Κάθε βιβλίο ποιότητας βοηθά. Αυτό όμως είναι περισσότερο επίκαιρο από άλλα. Παραμένει αντισυστημικό και επομένως δεν χρωστά σε κανένα. Είναι ελεύθερο και σαν ουσία αντιστέκεται στο σκοτάδι. Χρειάζεται φως για να το μελετήσεις και αυτό υπάρχει μέσα σε όλους μας. Κόντρα σημαίνει δεν σκύβω, αλλά επιμένω να αντιστέκομαι. Έτσι φωταγωγούνται τα πάντα και η εικόνα αποκτά ξανά χρώματα. Τα «Καναπεδάκια της Ανεργίας» είναι σαφώς έγχρωμα και σε παρασέρνουν σε μια λαμπρή ταινία που ο πρωταγωνιστής είσαι εσύ. Κάθε βιβλίο  είναι μια τέλεια ταινία. Η παρακολούθησή της  όμως απαιτεί παιδεία. που άλλωστε είναι και το αντίδοτο στο φόβο και το μαρασμό.  

Το διάβασμα αντίδοτο της κρίσης;
Η μελέτη γυμνάζει την φαντασία και αυτή είναι προϋπόθεση για να υπάρχουμε. Άνθρωπος χωρίς φαντασία είναι  ένας νάνος γίγαντας με ένα στόμα τεράστιο για να τρώει άχρηστα και άμεσα αφοδεύσιμα καταναλωτικά είδη. Τι κόσμο να χτίσει μια τέτοια μετάλλαξη; Αντιθέτως η φαντασία λαμπρύνει το πέρασμά μας από την ζωή αυτή. Γεννά ομορφιές και παιγνιώδεις συναντήσεις. Γεννά πανηγύρια και ευφρόσυνες ανταμώσεις και έτσι πρέπει να είναι το σύντομο του μάταιου χρόνου μας. Να διαβάζουμε λοιπόν γιατί χωρίς την θεωρία οι πράξεις μας θα είναι χυδαίες και τα ορόσημά μας μικρά και ασήμαντα.  Άλλωστε πάντα η θεωρία προηγείται της πράξης.



Να ευχηθούμε λοιπόν καλοτάξιδο στα «Καναπεδάκια» σου, αν και βλέπουμε ότι ταξιδεύουν παντού…

Πράγματι με την αγάπη των φίλων τα «Καναπεδάκια της Ανεργίας» έχουν βρεθεί στα πιο απίθανα μέρη του τόπου μας. Μου έστειλαν φίλοι στο Facebook φωτογραφίες με το βιβλίο από την Γαύδο,  την Ικαρία, την Σαντορίνη,τη Σάμο,  την Κρήτη, την Καβάλα, την Θεσσαλονίκη και από τόσες και τόσες άλλες ονειρεμένες γωνιές  …Τώρα τελευταία άρχισαν να μου στέλνουν από τις γειτονιές της Αθήνας και φυσικά από την Πάτρα μας(υπάρχει και σε αρκετά βιβλιοπωλεία στην πόλη)…  Έχω ζήσει βλέπεις  δυο χρόνια στην Ανθούπολη απέναντι από την πιο αριστοκρατική τελευταία κατοικία και των προγόνων μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη θέα από το μπαλκόνι μου. Αναμμένα κεριά δεήσεις στο μέλλον μας. Έ, ένας τόπος με τόσους αγίους, ήρωες και τέτοια ιστορία δεν γίνεται να χαθεί. Ότι και να κάνουν ξένα κέντρα και ντόπια διευθυντήρια ξεχνούν μια αλήθεια, που την διαλαλούσαμε  κάποτε στις σχολικές εκδρομές: «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη».  Έτσι για να γελάσουμε και λίγο.  

πρώτη δημοσίευση : http://www.tempo24.gr/eidisi/92248/o-dimosiografos-apostolos-voyldis-synomilei-me-ton-syggrafea-d-magripli-gia-ta?utm_campaign=shareaholic&utm_medium=facebook&utm_source=socialnetwork   

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

Mια συνέντευξη στο "Είναι Αδύνατον", του κορυφαίου blogger Mike Blanco

Ταξίδι στην Κυπαρισσία του Δημήτρη Μαγριπλή


Με τον Δημήτρη Μαγριπλή γνωριζόμαστε χρόνια. Κοινές παρέες, στα ίδια στέκια και προπαντός παρέα στο γήπεδο. ΑΕΚ, κάθε Κυριακή στη Νέα Φιλαδέλφεια http://einai-adynaton.blogspot.gr/2015/06/blog-post.html. Το 2000 έφυγε από την Αθήνα, δημιούργησε οικογένεια και κατοικεί μόνιμα στην όμορφη Κυπαρισσία. Τον επισκέφτηκα, τον ανέκρινα και με την ευκαιρία της έκδοσης του νέου βιβλίου : «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας», σας ετοίμασα ένα ενδιαφέρον διάλογο….




Γιατί Καναπεδάκια της ανεργίας;

Είναι πιστεύω το πιο ενδεικτικό από τα 23 μικροδιηγήματα της συλλογής. Επιπλέον είναι κάτι που το έχω γευτεί έντονα τα τελευταία χρόνια. Βρέθηκα κάποια στιγμή μετέωρος, ή να το πω καλύτερα ένοιωσα στην κυριολεξία να αλλάζει το τοπίο γύρω, φυσικά χωρίς την θέλησή μου. Από γραφιάς σε χειρονάκτης απαιτεί τρόπο και κόπο. Είναι όπως τα Καναπεδάκια εκεί που τα μασάς, σου σπάνε τα δόντια. 
(Ο Δημήτρης Μαγριπλής είναι Διδάκτορας της Κοινωνιολογίας και εργάστηκε πολλά χρόνια σαν επιστημονικός συνεργάτης σε τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ , κυρίως στην Πελοπόννησο. Τελευταίος σταθμός του το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου)

Κάποια διηγήματα από την συλλογή (λ.χ. «Η εποχή της αφθονίας»), μου θύμισαν έντονα εικόνες από σουρεαλιστικά κόμικ της δεκαετίας του 90, όπως αυτά που δημοσίευε το περιοδικό ΒΑΒΕΛ.  

Είναι στην ύλη που έχω μελετήσει…άλλωστε το παράδοξο ή φανταστικό ενυπάρχει έντονα στις ιστορίες μου. Μπλέκεται με τα βιώματα και το αποτέλεσμα άλλοτε γίνεται εικόνα που τονίζει τις πτήσεις και άλλοτε τις πτώσεις και την συντριβή μας. Σε κάθε  περίπτωση λογική και φαντασία περιπλέκεται με αποτέλεσμα να συμβαίνουν μυστήρια πράματα και καταστάσεις. Όπως ακριβώς και στην ζωή μας. Ο σουρεαλισμός είναι το μόνο βέβαιο μέλλον μας.

Η κοινή μας αγάπη, η ΑΕΚ, βρέθηκε στην Γ Εθνική, ανέκαμψε και επιστρέφοντας φιλοδοξεί να μεγαλουργήσει ξανά. Λες να συμβεί το ίδιο και στην χώρα μας;

Η Ένωση έδειξε σε όλους μας τι σημαίνει να πέφτεις και να σηκώνεσαι πάλι. Είναι ένα μάθημα που απευθύνεται σε ποδοσφαιρόφιλους και μη. Χωρίς την οριζόντια στάση  δεν υπάρχει επά- ανάσταση και επομένως συνέχεια στην όποια χρονική διάρκεια. Το ίδιο θα συμβεί και στην χώρα, αν πρώτα συμβεί στον καθένα ξεχωριστά ή τουλάχιστον σε αυτούς που έχουν την τύχη της κοινωνίας στα χέρια τους. Προς το παρόν φαντάζει μακρινό αλλά ακόμη και στα δύσκολα πέτρινα χρόνια,  εμείς ΑΕΚ μείναμε….Θυμάμαι ένα σύνθημα : «ΑΕΚ με χιόνια και βροχές….» το τραγουδούσαμε όταν στο Νίκος Γκούμας υπήρχε ένα πανό, που γέμιζε το μισό γήπεδο και έγραφε:  «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, original 21», σε  εποχές  δυσοίωνες….  

Πως αποφάσισες να εγκαταλείψεις την Αθήνα, γέννημα θρέμμα της και μάλιστα κάτοικος του ιστορικού κέντρου (Κουκάκι) και γιατί Κυπαρισσία και όχι κάπου αλλού ;

Επειδή θεωρώ ότι ακόμη διατελώ βαθιά ερωτευμένος με την πόλη που γεννήθηκα.  Έφυγα λοιπόν για να συνεχίσω να την επιθυμώ, μα και γιατί η επαρχία είναι πιο κοντά στις εικόνες και τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας. Θυμίζει την πόλη που χάσαμε και νοσταλγούμε. Η Κυπαρισσία μου έδωσε την υποδομή. Εδώ υπάρχει το πατρικό της μητέρας μου σε ένα αγρόκτημα δίπλα στην θάλασσα. Μένω λοιπόν παρέα με παιδάκια, γάτες, σκυλιά, λουλούδια , ελιές. Το τελευταίο μου χαρίζει και την αξιοπρέπεια να ζω με πολύ κούραση μα με το κεφάλι ψηλά…. 


Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας είναι αν δεν κάνω λάθος, το πέμπτο λογοτεχνικό σου βιβλίο; Θα έχουμε σύντομα και το επόμενο;


Είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων. Έχει μεσολαβήσει και μια ποιητική συλλογή σε συνεργασία με την εικαστικό Αγγελική Κοκονάκη. Ως θεματική θεωρώ ότι είναι το πρώτο από μια τριλογία που θα έδινα τον γενικό τίτλο: «Ημερολόγια μνημονίου». Επομένως έπεται συνέχεια αρκεί να υπάρχει διάθεση και όρεξη για βρώση, σε εδέσματα που άλλοτε τα τρως και άλλοτε σε τρώνε αδυσώπητα…. 


πρώτη δημοσίευση στο : http://einai-adynaton.blogspot.gr/

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας στο ΘΑΡΡΟΣ

Ο Δημήτρης Μαγριπλής μιλάει στο «Θάρρος», για «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας»! 

Συνέντευξη στον δημοσιογράφο, Ηλία Γιαννόπουλο




Ηλίας Γιαννόπουλος : «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας»! Πώς και γιατί;
Δεν πρόκειται για κάτι ξαφνικό. Είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων μου και θα την ενέτασσα ως πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας, με τον γενικό τίτλο: «Ημερολόγια μνημονίου» . Το παραπάνω μαρτυρεί άλλωστε και το γιατί. Η ανάγκη της προσωπικής λύτρωσης συναισθημάτων και εμπειριών που προσδιορίζονται από την μεγάλη ανατροπή που όλοι ζήσαμε και ζούμε. 

Ηλ. Γ. : Ποιος ο στόχος και ποια τα μηνύματα στο αναγνωστικό κοινό;
Νομίζω, ως δημιουργός,  ότι είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Προσωπικά κάνω τέχνη που κινείται ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία. Αυτά τα δυο περιπλέκονται και συνθέτουν ένα κόσμο, που σε άλλους αρέσει και σε άλλους είναι περιττός. Δεν υπάρχουν στόχοι και σκοποί παρά μια διάθεση να μοιραστώ  αγωνίες, όνειρα και πτώσεις, με την ελπίδα πως αυτό που μαρτυρώ είναι ελευθερία και πτήση για περισσότερους από έναν.  

Ηλ. Γ.: Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει «βάλσαμο» στην ψυχή του άνεργου;    
Κάθε βιβλίο είναι βάλσαμο και γιατρειά. Είναι η αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος και όταν κάτι συμβαίνει σε πολλούς τότε δεν είναι απόρροια της αστοχίας σου, αλλά σημάδι των καιρών. Αυτοί οι χρόνοι που ζούμε είναι ιστορικοί, επομένως εμπεριέχουν  το τραγικό και προπαντός την έλλειψη οποιασδήποτε βεβαιότητας. Ποιος είναι σίγουρος πια για το μέλλον του; Δεν ξέρω κανέναν που να κάνει μεγάλα σχέδια και να επιμένει στο λήθαργο της εποχής της αφθονίας. Επομένως απευθύνεται σε όλες τις επαγγελματικές ιδιότητες . Ως γιατρικό, δεν έχει πληθυσμό  - στόχο, ούτε ξεχωρίζει με βάση το χρόνο, το φύλο, τη φυλή, την τάξη ή τους βαρύγδουπους τίτλους. Το βιβλίο πάντοτε αντιμετωπίζει με πλήρη ισότητα και δικαιοσύνη τους αναγνώστες του.   
      
Ηλ. Γ.: Η ανεργία αποτελεί μάστιγα για την κοινωνία και στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των Μνημονίων αποκτά ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις και προεκτάσεις. Τελικά, στη σημερινή Ελληνική πραγματικότητα τα καναπεδάκια μάς τρώνε αντί να τα τρώμε;

Η εργασία στις μέρες μας απαιτεί φαντασία και δύναμη. Ακόμη και στην περίπτωση των μισθωτών. Το ερώτημα είναι αν παράγει πλούτο. Εδώ είναι που σηκώνει τα χέρια ψηλά και ο πιο αισιόδοξος. Μια χώρα ολόκληρη χωρίς αυτάρκεια αγαθών, χωρίς πληρότητα φαρμάκων, χωρίς διάθεση επ - ανάστασης. Ένας κόσμος ταπεινωμένος και κουρασμένος. Μια κρατική μηχανή περιορισμένη με όρους και επιταγές από ξένα κέντρα.  Ένας λαός που ξεπροβάλλει μετά από μια βίαιη αφύπνιση  από τον λήθαργο της δήθεν ευδαιμονίας. Αγουροξυπνημένοι λοιπόν έχουμε ανάγκη τροφής για δύναμη. «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας» και γενικά η θεωρία είναι προϋπόθεση αυτογνωσίας και ως τέτοια,  απαρχή της πράξης. Εδώ όμως θέλει προσοχή. Τα μικροδιηγήματα αυτής της συλλογής ξεκινούν από το λήθαργο της ευδαιμονίας και αργά, όπως αργά λιώνει το κουφέτο, γλυκαίνουν την ένδοξη μνήμη μας, τόσο ώστε να μπερδεύει κανείς το αμύγδαλο με το βότσαλο που κρύβει η πραγματικότητα. Αυτός που επιμένει στη λήθη παίζει με τα δόντια του. Και δεν είναι οι εποχές μας εποχές για έξοδα. Αντιθέτως, είναι στιγμές για μεταλλάξεις, όπως αυτή που περιγράφω στη «Μετάλλαξη της γυναίκας μου» και συλλογικές συνειδητοποιήσεις, όπως στην «Αποικία». Πάει η «Χλίδα» και τα «Ταπ ταπ στο γυαλό», πρέπει να δούμε τη «Δική μας ευθύνη» ώστε να αποφύγουμε τον «Κάδο», «Παραμονές του πολέμου». Από τη «Χώρα της αφθονίας» μέχρι το «Antistathite» μεσολαβούν παραπάνω από δύο χρόνια, τα πρώτα και ίσως τα πιο επώδυνα της μνημονιακής ιστορίας μας. Πρόκειται για μια εκρίζωση που μεταμορφώνει τα πάντα και οδηγεί σε ένα τοπίο ξένο και πρωτόγνωρο για αισθήσεις και αισθήματα. Τα διηγήματα αυτής της συλλογής, επομένως, φωτογραφίζουν την πορεία στον χρόνο, άλλοτε βασισμένα στη φαντασία και άλλοτε σε βιωματικές καταγραφές. Συνήθως όμως φαντασία και βίωμα περιπλέκονται και τότε συμβαίνουν παράξενα πράγματα... Τα καναπεδάκια δεν είναι πλέον βρώσιμα, αλλά, κι αν είναι, μας τρώνε αντί να τα τρώμε. 


Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

ΣΕ Α' ΠΡΟΣΩΠΟ

Ο Δημήτρης Γ. Μαγριπλής σε α΄ πρόσωπο


Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στην ιστορική γειτονιά του Κουκακίου, και από το 2000 αποφάσισα να επιστρέψω στη φύση. Επέλεξα την όμορφη Κυπαρισσία του νότου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκα το 2007 με το ψευδώνυμο Φώτης Αδάμης. Έκτοτε, και με παραίνεση του αείμνηστου φίλου ποιητή Αργύρη Χιόνη, χρησιμοποιώ το όνομά μου. Τα Καναπεδάκια της ανεργίας είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων μου. Προηγήθηκαν τα Μαθήματα κηπουρικής και άλλα διηγήματα (εκδ. Σοκόλη, 2007), οι Κρυφές ενοχές (εκδ. Αν. Σταμούλη, 2011), οι Δέκα μικρές εικονογραφημένες ιστορίες (εκδ. Ευθύνη, 2012) και η ποιητική συλλογή Στα τέταρτα του χρόνου (στο Α. Κοκονάκη – ∆. Μαγριπλής, Χρώµα και λόγος, εκδ. Αν. Σταµούλη, 2010). Με την ιδιότητά μου ως διδάκτορα κοινωνιολογίας έχω εκδώσει αρκετές μελέτες (στον εκδοτικό οίκο του Αντ. Σταμούλη, στη Θεσσαλονίκη), όπως επίσης και πολλά άρθρα και δοκίμια, σε επιστημονικά και λογοτεχνικά περιοδικά.
Έτσι ήρεμα θα κυλούσε και η συνέχεια, αν δεν ανατρέπονταν όλα. Από την εποχή της αφθονίας περάσαμε βίαια στην εποχή των μνημονίων και τότε γεννήθηκε η ανάγκη να κρατήσω ημερολόγιο, πιο πολύ για να λυτρώσω τη δική μου ανατροπή, αφού από γραφιάς έγινα χειρωνάκτης και τα κύρια εισοδήματά μου προσδιορίστηκαν πια από την ενασχόλησή μου με τη γη (ελαιοπαραγωγός). Τα Καναπεδάκια της ανεργίας θα μπορούσαν να είναι επομένως κάτι ιδιωτικό (ως πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας που θα ονόμαζα «Ημερολόγια μνημονίου»), μα δεν μου ανήκουν, γιατί είναι ο καθρέφτης όλων μας. Τουλάχιστον όλων αυτών που ένιωσαν την πτώση μετά την πτήση στα σύννεφα. Φυσικά στα όνειρα, ακόμη και όταν μετατρέπονται σε εφιάλτες, στο τέλος ξυπνάς. Το ξύπνημα είναι όμως επώδυνο. Τσιμπιέσαι, ρίχνεις νερό, μα η εικόνα δεν επανέρχεται. Το τοπίο είναι πρωτόγνωρο και οι συνθήκες απαιτούν δύναμη. Κάποτε σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και στέκεσαι πάλι στα πόδια σου. Επαναστατείς. Έτσι γεννιέται η δημιουργία και ο χρόνος αρχίζει να κυλάει ξανά. Με άλλον ρυθμό, μα πάντα ιδιαίτερο, που διαπερνά αναμνήσεις, σκέψεις και υπογράφει το αποτέλεσμα.

Τα μικροδιηγήματα αυτής της συλλογής ξεκινούν από τον λήθαργο της ευδαιμονίας και αργά, όπως αργά λιώνει το κουφέτο, γλυκαίνουν την ένδοξη μνήμη μας, τόσο ώστε να μπερδεύει κανείς το αμύγδαλο με το βότσαλο που κρύβει η πραγματικότητα. Αυτός που επιμένει στη λήθη παίζει με τα δόντια του. Και δεν είναι οι εποχές μας εποχές για έξοδα. Αντιθέτως, είναι στιγμές για μεταλλάξεις, όπως αυτή που περιγράφω στη «Μετάλλαξη της γυναίκας μου» και συλλογικές συνειδητοποιήσεις, όπως στην «Αποικία». Πάει η «Χλίδα» και τα «Ταπ ταπ στο γυαλό», πρέπει να δούμε τη «Δική μας ευθύνη» ώστε να αποφύγουμε τον «Κάδο», «Παραμονές του πολέμου». Από τη «Χώρα της αφθονίας» μέχρι το «Antistathite» μεσολαβούν παραπάνω από δύο χρόνια, τα πρώτα και ίσως τα πιο επώδυνα της μνημονιακής ιστορίας μας. Πρόκειται για μια εκρίζωση που μεταμορφώνει τα πάντα και οδηγεί σε ένα τοπίο ξένο και πρωτόγνωρο για αισθήσεις και αισθήματα. Τα διηγήματα αυτής της συλλογής, επομένως, φωτογραφίζουν την πορεία στον χρόνο, άλλοτε βασισμένα στη φαντασία και άλλοτε σε βιωματικές καταγραφές. Συνήθως όμως φαντασία και βίωμα περιπλέκονται και τότε συμβαίνουν παράξενα πράγματα... Τα καναπεδάκια δεν είναι πλέον βρώσιμα, αλλά, κι αν είναι, μας τρώνε αντί να τα τρώμε.
Τα καναπεδάκια της ανεργίας
Δημήτρης Γ. Μαγριπλής
Κριτική
144 σελ.
ISBN 978-960-586-129-2

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας



Από το πρώτο διήγημα της συλλογής, τη «Χώρα της αφθονίας», μέχρι το «Antistathite», με το οποίο κλείνει το βιβλίο, μεσολαβούν παραπάνω από δύο χρόνια, τα πρώτα και ίσως τα πιο επώδυνα της μνημονιακής ιστορίας μας. Πρόκειται για μια μετάλλαξη που μεταμορφώνει τα πάντα και οδηγεί σε ένα τοπίο ξένο και πρωτόγνωρο για αισθήσεις και αισθήματα. Τα διηγήματα αυτής της συλλογής, φωτογραφίζουν την πορεία στο χρόνο, άλλοτε βασισμένα στη φαντασία και άλλοτε σε βιωματικές καταγραφές. Συνήθως όμως φαντασία και βίωμα περιπλέκονται και τότε συμβαίνουν παράξενα πράγματα… αν και σε κάθε περίπτωση, η μαρτυρία παραμένει απόλυτα προσωπική.









Αποσπάσματα


Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Ο Δημήτρης Μαγριπλής, ανακρίνει τον αθλητικογράφο και μπλόγκερ, Μάκη Διόγο, για την πολιτική και το ποδόσφαιρο…




Τον Μάκη τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια. Ήταν στην εποχή της αθωότητας, πριν την εποχή της αφθονίας, τότε που ακόμη μοιραζόμαστε το χαρτζιλίκι και τα όνειρα ….Τον θυμάμαι πάνω στην βέσπα να έρχεται σε εκείνες τις ατελείωτες συναντήσεις , στην Φαλήρου (στο Κουκάκι), στα γραφεία του «Ρήγα». Άλλοτε συμφωνούσαμε και πότε – πότε τσακωνόμασταν για το μέλλον του σοσιαλισμού και την κοινωνία που ευτυχώς ακόμη ερχόταν….Τον ξαναείδα στο ιδιωτικό κανάλι ΣΤΑΡ. Υπεύθυνος του αθλητικού ρεπορτάζ. Ίδιος…Φυσικά τον διάβαζα σε αθλητικές εφημερίδες. Πανιώνιος, πράμα σπάνιο. Σαν μπλόγκερ τον παρακολουθώ στην «Κόκκινη πιπεριά». Εκεί εμπλέκεται ο χριστιανισμός με την αριστερά και το ποδόσφαιρο με την πολιτική. Ομολογώ από τις πιο ποιοτικές σελίδες του διαδικτύου. Κατά καιρούς φιλοξενεί και δικά μου διηγήματα. Έτσι συναντιέμαι ξανά  με φίλους παλιούς, που σαν τον Μάκη Διόγο, ακόμη είναι παρόντες στα γεγονότα και τις εξελίξεις του τόπου, αλλά και σαν παράγοντες, στην πιθανότητα να αλλάξει προς το καλύτερο και ποιοτικά επιθυμητό.  Ας τον ανακρίνουμε λοιπόν….    


1. Αθλητικογράφος, μπλόγκερ, συγγραφέας, τι από όλα υπερισχύει μέσα σου;

Απ.: «Η αθλητική δημοσιογραφία ήταν η επαγγελματική μου επιλογή σχεδόν από το γυμνάσιο. Νιώθω ευλογημένος που ζω την οικογένεια μου από κάτι που μετά από 30 χρόνια το κάνω με ευχαρίστηση, αν και τα τελευταία χρόνια το «κλίμα» έχει χαλάσει. Μπλόγκερ έγινα από την ανάγκη να εκφράζομαι καθημερινά για θέματα που με απασχολούν. Η «Κόκκινη Πιπεριά» είναι το… ησυχαστήριο, αλλά και εξομολογητήριο μαζί. Όσο για το συγγραφέας, «βαριά» κουβέντα. Έγραψα ένα βιβλίο «Μικρές αθλητικές ιστορίες» (Εναλλακτικές εκδόσεις 2008) αλλά όχι συγγραφέας δεν είμαι. Ίσως στη πορεία, αλλά τώρα προτιμώ να δηλώνω μάχιμος δημοσιογράφος-μπλόγκερ»!

2. Πολιτική και ποδόσφαιρο. Νομίζω είσαι από τους πλέον ειδικούς.

Απ.: «Το ποδόσφαιρο είναι ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο. Αταξικό, «άθρησκο», πολυπολιτισμικό. Γι’ αυτό και πολλές φορές μπορεί να περάσει κοινωνικά μηνύματα, πχ ενάντια στο ρατσισμό & τις φυλετικές διακρίσεις, σε εκατομμύρια ανθρώπους κάτι που η πολιτική δεν μπορεί να κάνει».

3. ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, πόσο επίκαιρα παραμένουν τα όνειρα του χθες;

Απ.: «Θυμάσαι τότε λέγαμε: «Τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση…». Η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος υπήρξε μια νεολαία πολύ μπροστά από την εποχή της. Για μένα το γεγονός ότι όλοι οι πολιτικοί χώροι έχουν στελέχη του Ρήγα είναι χαρακτηριστικό. Ο Ρήγας έφερε πολλά ριζοσπαστικά στοιχεία όχι μόνο στην αριστερά, αλλά στη κοινωνία. Ο ανοιχτός τρόπος σκέψης, η αντιλαϊκιστική πολιτική τοποθέτηση, οι σχέσεις των ανθρώπων μέσα στις οργανώσεις νεολαίας, ο πολιτισμός και η ανοιχτή κουλτούρα μπόλιασαν την ελληνική κοινωνία. Αυτά τα προτάγματα παραμένουν επίκαιρα και σήμερα».

4. Χριστιανική αριστερά και μαρξισμός, ιδεολογήματα ή τρόπος ζωής;

Απ.: «Θα μιλήσω προσωπικά. Πρώτα έγινα χριστιανός και μετά εντάχθηκα στην αριστερά. Και για τα δυο έδωσα «μάχες», έψαξα, διάβασα, ρώτησα και κατέληξα. Πορεύομαι από τότε στη ζωή προσπαθώντας καθημερινά να κάνω πράξη το «αγαπάτε αλλήλους», το οποίο για μένα είναι και χριστιανικό και αριστερό».

5. Πανιώνιος, προσφυγιά και προσφυγικό.

Απ.: «Ο Πανιώνιος είναι το «εργαλείο» που κάνει τις Κυριακές μου διαφορετικές. Άλλες χαρούμενες, άλλες στενάχωρες αλλά έτσι δεν είναι και η ζωή μας; Μια γέλιο, μια δάκρυ. Ο Πανιώνιος, ο πρόσφυγας σύλλογος που ξεριζώθηκε τον 1922 και αυτός όπως ο Μικρασιατικός Ελληνισμός από την πατρώα γη της Σμύρνης, μας θυμίζει πάντα ότι η προσφυγιά είναι κάτι που δεν… προγραμματίζεται. Γι’ αυτό και κάθε φορά που βλέπω μάνες με παιδιά στην αγκαλιά να έρχονται στη πατρίδα μας, από την Ανατολή (και από αλλού…) πάντα στο μυαλό έρχονται οι ασπρόμαυρες εικόνες των Ελλήνων στη φλεγόμενη προκυμαία της Σμύρνης απελπισμένα να ζητούν ένα χέρι για να ανέβουν στα πλοία της σωτηρίας τους. Το λεγόμενο προσφυγικό δεν θα λυθεί ποτέ αν οι ισχυροί του πλανήτη δεν σταματήσουν να επεμβαίνουν στον τρόπο ζωής κρατών και εθνών. Αν δεν σταματήσουν να τους κλέβουν το φυσικό πλούτο, να παίρνουν τους φυσικούς πόρους. Όλα αυτά «γεννούν» τζιχαντιστές, διαλύουν κράτη, ξεριζώνουν ανθρώπους από τα σπίτια τους».

6.  Ποιο το μέλλον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, όπως διαμορφώνεται το τοπίο σήμερα;

Απ.: «Το μέλλον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου; Μάλιστα. Μου επιτρέπεις μια «παραλλαγή». Το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι σαν το Λάζαρο, το φίλο του Ιησού. Έχει «πεθάνει». Στη περίπτωση του Λάζαρου βρέθηκε ο Χριστός και τον ανέστησε. Στη περίπτωση του ελληνικού ποδοσφαίρου, εγώ δεν βλέπω στον ορίζοντα… Ιησού Χριστό»!

7.  Δυο λόγια για το ποδόσφαιρο της Πελοποννήσου

Απ.: «Πρέπει να σου πω ότι από παιδί συμπαθούσα ιδιαίτερα την Παναχαϊκή. Λόγω της ιστορίας της που ανακατεύονται πολιτικά, κοινωνικά & αθλητικά δρώμενα, των χρωμάτων της και εν γενει της παρουσίας της στο ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς έχει βγάλει πολύ μεγάλους ποδοσφαιριστές με πρώτο τον θρυλικό (και αδικοχαμενο) Κώστα Δαβουρλή, αλλά και τον Ανδρέα Μιχαλόπουλο, τον αείμνηστο Θέμη Ρήγα, τον Βασίλη Στραβοπόδη, τον θείο σου Σπύρο Βουλγαράκη, κ.α. Πρέπει να σου πω ότι ο Πανιώνιος από τα 1895 είχε εξαιρετικές, αδελφικές σχέσεις με τον Παναχαϊκό τον «πατέρα» της Παναχαϊκής. Μάλιστα το 1904 ο Πανιώνιος προσκάλεσε τον Παναχαϊκό στους Πανιώνιους αγώνες και ο σύλλογος της Πάτρας αποδεχόμενος τη πρόσκληση απάντησε λέγοντας μεταξύ άλλων: «Το ηλεκτρικόν υπέρ Πατρίδος ρεύμα το διατρέχον ανέκαθεν πάσαν ελληνικήν καρδίαν, οθενδήποτε προερχόμενον, συγκινεί πάντοτε σύμπαν το ελληνικόν και κρατεί αυτό εν εγρηγόρσει, ιδίως οσάκις ορατοί ή αόρατοι εχθροί απειλούσιν αυτό. Τούτου ένενα ο Ελληνισμός… ίνα αναλάβη τη πατρώαν κληρονομιάν. Την πληρώσιν του προαιωνίου τούτου πάθους επιζητούντες άπαντες, ου παυόμεθα πράττοντες το προσήκον έκαστος, προλειαίνοντες ούτω την οδόν της μεταγενεστέροις». Ελπίζω ότι σύντομα η Παναχαϊκή, αλλά και ο Πανηλειακός, η Καλαμάτα θα βρουν και πάλι το δρόμο των επιτυχιών γιατί θεωρώ ότι η παρουσία τους είναι αναγκαία για τις τοπικές κοινωνίες που εκπροσωπούν. Άφησα εκτός κάδρου τον Αστέρα Τρίπολης που τα τελευταία χρόνια έχει εξαιρετική παρουσία στη Superleague».  


δημοσιεύτηκε στο  www.tempo24.gr (Ηλεκτρονική εφημερίδα, ειδήσεις και νέα από την δυτική Ελλάδα και την Πελοπόννησο). Αρχισυντάκτης : Απόστολος Βουλδής, Πάτρα 14 /5 / 2016, σελ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Τετάρτη 4 Μαΐου 2016

Ο Δημήτρης Μαγριπλής συζητά με το λογοτέχνη Κώστα Ζαφείρη, για το προσφυγικό και τη συγγραφή.





Τον Κώστα Ζαφείρη τον συνάντησα στο παρελθόν στα φοιτητικά αμφιθέατρα και τους κοινωνικούς αγώνες. Αμφότεροι ονειρευτήκαμε ένα κόσμο δικαιότερο με ίσες ευκαιρίες, δημοκρατία και ελευθερία για όλους. Κάποτε χαθήκαμε για να ξαναβρεθούμε μέσα από τα βιβλία μας, χτίζοντας μια ζεστή επικοινωνία που συντηρεί τις μνήμες και  ανανεώνεται με τις ειδήσεις της. Ο Κώστας ποτέ δεν έπαψε να ενδιαφέρεται για τα κοινά. Δίνει το παρών άλλοτε σαν πρωταγωνιστής, άλλοτε σαν εθελοντής μα πάνω από όλα σαν ενεργός πολίτης. Ζει μόνιμα στην Χίο. Νομίζω είναι από τους λίγους που θα μπορούσε να μας μεταφέρει το κλίμα και την αλήθεια ενός τόπου που βιώνει την προσφυγιά τόσο σαν ιστορική μνήμη όσο και σαν σύγχρονη πραγματικότητα…. 

  

Ένας συγγραφέας στον προσφυγικό καταυλισμό της Χίου, τι είδες και τι ένιωσες;

Είναι δεκάδες οι εικόνες και τα συναισθήματα. Φτάνει να πω ότι όσα ζει ολόκληρη η χώρα το τελευταίο διάστημα εμείς στα νησιά, και στη Χίο, τα ζούμε εδώ και χρόνια. Θα μείνω μονάχα σε τούτο. Όσο τα βόρεια σύνορα ήταν ανοιχτά, παρά τους κινδύνους και τις ταλαιπωρίες, οι άνθρωποι που έφταναν εδώ είχαν στο βάθος ελπίδα. Έβλεπαν το πέρασμα τους από τα νησιά σαν ένα ακόμα μικρό βήμα που τους οδηγούσε στον προορισμό που είχαν επιλέξει. Μετά το σφράγισμα των συνόρων και την αναίσχυντη συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας χιλιάδες άνθρωποι βιώνουν τον εγκλεισμό και τον εγκλωβισμό μαζί με το φόβο της απέλασης. Και νιώθουν απόγνωση κι απελπισία. Κι αυτά είναι συναισθήματα πολύ δύσκολο να τα αντιμετωπίσεις.

Γίνεται να γράφει κανείς ανάμεσα σε λέμβους κατεστραμμένες και σώματα ξεβρασμένα στα βράχια;

Στο ερώτημα σου μπορώ να πατήσω εντελώς προσωπικά. Δεν υπάρχει γενική απάντηση. Προσωπικά λοιπόν προτιμώ στο μέτρο του δυνατού να εκφράζομαι με πράξεις . Ακόμα και με τις ελάχιστες πράξεις συμπαράστασης και υποστήριξης αυτών των κυνηγημένων ανθρώπων. Όλα αυτά, πλούσια και περίπλοκα, ίσως εκφραστούν γραπτά, ίσως και όχι. Πάντως πρέπει να τ’ αφήσουμε να κατασταλάξουν.

Πώς ένιωσαν οι Χιώτες τους πρόσφυγες;

Η λεγόμενη προσφυγική κρίση είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας καθρέφτης για να κοιτάξει η κοινωνία μας το πρόσωπό της. Και το πρόσωπο αυτό δεν μπορεί να είναι παρά αντιφατικό, όπως κι η ίδια η κοινωνία. Έτσι από τη μια πλευρά, έχουμε ένα πολύμηνο, αυθόρμητο και οργανωμένο, συγκλονιστικό κύμα υποστήριξης και αλληλεγγύης στους κατατρεγμένους που φτάνουν στο νησί μας. Κι αντίστοιχα, στο άλλο άκρο, εχθρότητα και φόβο, που εκφράστηκαν με πράξεις που μας ντροπιάζουν. Έχοντας διαλέξει πλευρά, χωρίς υπεκφυγές κι εθελοτυφλία, προτιμώ να βλέπω την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη που έδειξαν εκατοντάδες συμπατριώτες μου.

Πόσο μακριά είμαστε από την άνοιξη που ονειρεύεσαι για το σύνολο;

Άνοιξη σημαίνει μετάβαση, αλλαγή, αναγέννηση. Σημαίνει ακόμα αστάθεια, σκαμπανεβάσματα, απότομες μεταβολές. Δεν ξέρω πόσα από αυτά μπορούμε να τα δούμε συλλογικά. Τα τελευταία χρόνια οι απογοητεύσεις μας δεν είναι και λίγες. Σημασία έχει να κρατήσουμε το ρήμα που περιέχει το ερώτημά σου. Να μπορέσουμε να ονειρευόμαστε.




Το επόμενο βιβλίο σου τι θέμα θα έχει;

Προς το παρόν, στη σκέψη μου είναι ακόμα η ολοκλήρωση της πορείας του προηγούμενου βιβλίου μου της «Κόντρα Γέφυρας» που ξεκίνησε το ταξίδι του το καλοκαίρι του 2015. Αλλά επειδή αυτά τα ταξίδια δεν σταματούν ποτέ, σχέδια υπάρχουν πολλά. Ελπίζω κάποια στιγμή σύντομα να μπορούμε να τα κουβεντιάσουμε. Αλλά ας μην ξεχνούμε ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι θεοί γελούν. Να είμαστε καλά λοιπόν από όλες τις απόψεις.

Υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι που να υπηρετούν και να επιμένουν στην ποιότητα;

Ναι υπάρχουν. Ίσως δεν πολυφαίνονται μέσα στο κύμα της ευκολίας και του κέρδους αλλά υπάρχουν. Δίνουν έναν δύσκολο αγώνα, πολλές φορές αγώνα επιβίωσης, μέσα σε συνθήκες που γίνονται όλο και πιο δύσκολες. Έχουν να αναμετρηθούν με καταστάσεις που ευνοούν τη ρηχότητα και την έκπτωση αξιών και ποιότητας. Σημασία έχει όχι μόνο να τους γνωρίζουμε εμείς αλλά να τους μάθουν κι άλλοι. Άλλωστε είναι μια σχέση αμφίπλευρη. Τους στηρίζουμε και μας στηρίζουν. 


δημοσιεύτηκε στο  www.tempo24.gr (Ηλεκτρονική εφημερίδα, ειδήσεις και νέα από την δυτική Ελλάδα και την Πελοπόννησο). Αρχισυντάκτης : Απόστολος Βουλδής, Πάτρα 4 /5 / 2016, σελ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Ο Δ. Μαγριπλής συνομιλεί με τον ζωγράφο Ντίνο Παπασπύρου.



Μια συνάντηση με αφορμή την  ομαδική έκθεση ζωγραφικής "Έλληνες Ναΐφ Ζωγράφοι", που παρουσιάζεται στην Ύδρα, στο Ιστορικό Αρχείο-Μουσείο,  έως τις 2 Μαΐου


Τον κύριο Ντίνο Παπασπύρου δεν τον έχω ακόμη γνωρίσει δια ζώσης. Είναι η ακινησία του και η δική μου αδυναμία να καταγράψω τα απίστευτα χιλιόμετρα μέχρι την Θεσσαλονίκη, σε εποχή οικονομικής  κρίσης. Νοιώθω όμως πως τον έχω δει χιλιάδες φορές. Άλλωστε το να αισθάνεται  κανείς τα δημιουργήματα ενός καλλιτέχνη - και δεν μιλώ μόνο για το ζωγραφικό του έργο αλλά και τα βιβλία του - είναι η ασφαλέστερη οδός μιας επικοινωνίας ουσίας, που επισκιάζει όποια άλλη μορφή. Έτσι αισθάνομαι οικείος μαζί του. Επιπλέον το διαδίκτυο μας προσφέρει μια ανέξοδη και καθημερινή επαφή. Εκεί βλέπω ξανά και ξανά εικόνες και ζωγραφιές του και διαβάζω τα σχόλια και τις σκέψεις του. Αν είχαμε βρει χορηγό θα είχαμε κάνει και μαζί ένα βιβλίο(τα "Ενδο- ταξιδιωτικά", δεκαπέντε μικρές ιστορίες μου και εικονογράφηση δική του). Είναι όμως οι καιροί δύσκολοι και η στοχοποίηση έμεινε μάλλον για το  απώτερο μέλλον...
Πρόσφατα άκουσα για την έκθεση "Έλληνες ναΐφ ζωγράφοι" που παρουσιάζεται στην Ύδρα (μέχρι τις 2 Μαΐου) και ο Ντίνος Παπασπύρου θα είναι παρών με έργα του. Δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή για μια δημόσια συνομιλία μεταξύ μας. Σας την παραθέτω αυτούσια:

1. Ζωγράφος ή συγγραφέας, κύριε Παπασπύρου;

Και τα δύο, το ένα συμπληρώνει το άλλο, με βιωματική πάντοτε γραφή.

2. Εκτός από τα δικά σας βιβλία έχετε εικονογραφήσει και  άλλων συγγραφέων;

Πολλά, όχι όμως κατά παραγγελία. Αν ζωγραφιές, που έχω κάνει κατά καιρούς, δένουν με τα κείμενα των άλλων συγγραφέων, φίλων και μη, τους τις παραχωρώ αφιλοκερδώς με μεγάλη χαρά.

3. Τι είναι η ζωγραφική για εσάς;

Τρόπος ζωής και ισορροπίας.

 4. «Ναΐφ» ζωγράφος, λοιπόν;

Αναπόφευκτα ως αυτοδίδακτος, με ζωγραφιές όχι λαϊκές, όπως του Θεόφιλου, αλλά λαϊκότροπες. Και είναι φυσικό, διαφορετικός ο τρόπος ζωής του Θεόφιλου, διαφορετικός ο δικός μου.

5. Μποστ, Πεντζίκης, Σπαθάρης, έντονες οι επιδράσεις τους ή παράλληλοι βίοι ;

Ο ζωγράφος, αυτοδίδακτος ή μη, δέχεται, θέλει δεν θέλει, επιδράσεις από προγενέστερους. Το πολύ σημαντικό είναι να καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του προφίλ, ώστε ο θεατής να μπορεί να τον επισημαίνει βλέποντας την ζωγραφιά του, πριν διαβάσει την υπογραφή. Πιστεύω ότι το έχω καταφέρει αυτό.

6. Στα έργα σας υπάρχει μόνο η βόρειος Ελλάδα ως τοπίο;

Ναι, διότι ζωγραφίζω βιωματικά. Αν δεν βιώσω κάτι δεν μπορώ να το αποδώσω, θα είναι ψόφιο.


7. Υπάρχει τέχνη με τέτοια δυστυχία γύρω μας;

Στις οκτώ δεκαετίες τις ζωής μου έχω γευτεί πολλές απογοητεύσεις. Η τέχνη όμως δεν απογοητεύει ποτέ, ομορφαίνει την ζωή μας και μας ισορροπεί.

8. Αποτυπώνεται το σύγχρονο προσφυγικό δράμα στα νεώτερα έργα σας;

Όχι ακόμη. Παλαιότερα έχω κάνει μερικές ζωγραφιές της προσφυγικής οικογένειας του παππού μου.
Διαχρονικό το πρόβλημα της προσφυγιάς. Οι καταβολές μου είναι προσφυγικές. Ο παππούς, από την μεριά της μητέρας μου, με την εξαμελή του οικογένεια,  ήρθαν το 1914 στην Θεσσαλονίκη γυμνοί, από το Τσανάκ Καλέ (Νεοχώριον Τρωάδος). Πέρα από τις  κακουχίες είχαν εδώ και την απόρριψή τους από τους ντόπιους. Γνωστή η ρήση των ντόπιων «ένας άνθρωπος και ένας πρόσφυγας». Διαφορετικά τα πράγματα σήμερα, κάποιοι ισχυροί κατέστρεψαν, συνεχίζουν να καταστρέφουν, τις πατριδούλες αυτών των ανθρώπων και τους αφήνουν μόνη λύση την φυγή προς το άγνωστο. Οι Έλληνες τους συμπαρίστανται όσο μπορούν μέσα στην τοπική κρίση που βιώνουν, αλλά αυτό δεν είναι λύση, είναι συναίσθημα. Πολύ σοβαρό πρόβλημα με άγνωστη κατάληξη.

9. Δυο σκέψεις για την έκθεση στην Ύδρα και τη δική σας συμμετοχή.

Θα ήθελα πολύ να δω την έκθεση «Έλληνες ναΐφ ζωγράφοι» που παρουσιάζεται στην Ύδρα μέχρι 2 Μαΐου. Όμως, καλώς ή κακώς, είμαι της ακινησίας, δεν οδηγώ και φυσικά δεν έχω αυτοκίνητο. Δεν γνωρίζω ποια έργα μου εκτίθενται, όμως πιστεύω ότι θα είναι από τα καλύτερά μου καθώς επιλέχθηκαν από την Συλλογή Χρήστου και Πόλλυς Κολλιαλή, που από παλιά με εντόπισαν και εκτίμησαν την δουλειά μου.


10. Μια συμβουλή σε νεώτερους δημιουργούς.

Ο καθένας μας έχει μια δωρεά μέσα του, που άνωθεν του δόθηκε, αρκεί να την εντοπίσει ή να του δοθεί η ευκαιρία να την καλλιεργήσει. Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η τύχει παίζει μεγάλο ρόλο στην διαδρομή καθενός. Προσωπικά, αν στις αρχές’70 δεν έβλεπε τυχαία κάποιες πρόδρομες ζωγραφιές μου ο γιατρός και εξαίρετος ζωγράφος, αείμνηστος Πάνος Παπανάκος, που ήρθε σπίτι να με κουράρει, δεν θα είχε ξεκινήσει αυτή η διαδρομή των 40 και πλέον χρόνων. Όλα όμως με πολλή δουλειά, υπομονή και επιμονή. «Ο καιρός, εδώ, δεν μετράει, ένας χρόνος δε λογαριάζεται, δέκα χρόνια είναι ένα τίποτα. Καλλιτέχνης θα πει: να μη μετράς, να μη λογαριάζεις, να ψηλώνεις όπως το δέντρο, που δε βιάζει τον χυμό του, που αδείλιαστο αψηφάει τις ανοιξιάτικες μπόρες, χωρίς να φοβάται μη δεν έρθει το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι έρχεται. Έρχεται, όμως, μονάχα για κείνους που ξέρουν να προσμένουν ξένοιαστοι και γαλήνιοι, σα να ’χανε μπροστά τους την αιωνιότητα. Κάθε μέρα που’ ρχεται  και φεύγει μου φέρνει τούτη τη διδαχή – διδαχή πληρωμένη με πόνους, που τους χρωστώ ωστόσο χάρη: Υπομονή, αυτό είναι το μεγάλο μυστικό». Μεγάλη δύναμη να προχωρήσω, και πώς, μου έδωσε στη νιότη μου αυτό το απόσπασμα, από τα «Γράμματα σε ένα νέο ποιητή», του Rainer Maria Rilke.


δημοσιεύτηκε στο  www.tempo24.gr (Ηλεκτρονική εφημερίδα, ειδήσεις και νέα από την δυτική Ελλάδα και την Πελοπόννησο). Αρχισυντάκτης : Απόστολος Βουλδής, Πάτρα 18 /4 / 2016, σελ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Δ. Μαγριπλής : Η μυθολογία μιας μουσικής μπάντας , μέσα από την πέννα της Κρίστης Στασινοπούλου. Μια συνομιλία με την συγγραφέα.

  Την Κρίστη Στασινοπούλου και τον Στάθη Καλυβιώτη τους γνωρίζω από την δεκαετία του ’80. Προσωπικά τον Στάθη τον παρακολουθώ από τα μαθητικ...