«Καναπεδάκια της ανεργίας με βίωμα και φαντασία», της Πόλυ Κρημνιώτη

Μια συζήτηση με την αρχισυντάκτρια της εφημερίδας "Η ΑΥΓΗ", Πόλυ Κρημνιώτη, για "Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας"

 «Τα καναπεδάκια της ανεργίας είναι βρώσιμα και επιμελώς φροντισμένα» λέει ο Δημήτρης Μαγριπλής με αρκετή δόση χιούμορ. Βλέπετε, ο επιχειρηματίας, ο αγρότης, ο συμβασιούχος αλλά και οι ανίκητοι μηχανισμοί της ελληνικής γραφειοκρατίας, οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας και των λεγόμενων «κοινωνικών φορέων» έχουν τη δική τους θέση στο καινούργιο του βιβλίο. Και είναι τόσο «φροντισμένοι» όσο απαιτεί η σκιαγράφηση ενός γκροτέσκου ψηφιδωτού, που δεν απέχει πολύ από την ελληνική πραγματικότητα.

Ιστορίες από την αστική και την αγροτική Ελλάδα που διανύουν όλο το φάσμα της απόστασης από την υπερκατανάλωση μέχρι την κρίση και τα συνακόλουθά της συνθέτουν τον αφηγηματικό ιστό της νέας συλλογής διηγημάτων, τα οποία, σύμφωνα με τον συγγραφέα τους, «βοηθούν στην αναζωογόνηση της μνήμης» είναι, δε, απαραίτητα «στην επ-ανάσταση του υποκειμένου τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο».

Ο συγγραφέας και καθηγητής Κοινωνιολογίας Δημήτρης Μαγριπλής ζει μόνιμα στην Κυπαρισσία. Μοιράζει τον χρόνο του γράφοντας λογοτεχνία ή επιστημονικές μελέτες, διδάσκοντας και φροντίζοντας το μποστάνι και τον ελαιώνα του. Κι αν με το προηγούμενο βιβλίο του τις Δέκα μικρές εικονογραφημένες ιστορίες σκιαγράφησε τον νόστο της παιδικότητας ποτισμένο με την ενήλικη αγριάδα, στα Καναπεδάκια της ανεργίας (εκδ. Κριτική) ιχνογραφεί την πιο άγρια συνθήκη των ημερών μας. Άλλωστε ο ίδιος ο συγγραφέας κατά καιρούς βιώνει την ανεργία. "Αυτά τα ‘καναπεδάκια’ απαιτούν βίωμα και πολλή φαντασία" μας λέει, χωρίς χιούμορ αυτή τη φορά αλλά με ενεργή την αίσθηση της πραγματικότητας.

Τα μικροδιηγήματα αυτής της συλλογής «ξεκινούν από τον λήθαργο της ευδαιμονίας και αργά, όπως αργά λιώνει το κουφέτο, γλυκαίνουν την ένδοξη μνήμη μας, τόσο ώστε να μπερδεύει κανείς το αμύγδαλο με το βότσαλο που κρύβει η πραγματικότητα» επισημαίνει. Του ζητάμε εξηγήσεις. «Αυτός που επιμένει στη λήθη παίζει με τα δόντια του» διευκρινίζει. Από τη «Χώρα της αφθονίας», πρώτη ιστορία του βιβλίου και το σχόλιο του συγγραφέα για τον υπερκαταναλωτικό καπιταλισμό μέχρι το «Αntistathite» με το οποίο κλείνει το βιβλίο, μεσολαβούν πάνω από δύο χρόνια αφηγηματικής καταγραφής, «τα πρώτα και πιο επώδυνα της μνημονιακής ιστορίας μας» όπως λέει. Και θα ήταν πραγματικά πολύ επώδυνο το βιβλίο του αν ο σουρεαλισμός, οι χιουμοριστικές ανατροπές δεν μεταμόρφωναν αυτή την τραγική εμπειρία σε μια παιχνιώδη παρέλαση ηρώων, εικόνων και καταστάσεων.

Η ματιά του κοινωνιολόγου Μαγριπλή πέφτει σ' αυτές τις γκροτέσκες ιστορίες και ως η συνείδηση του ατόμου ως μέλους ενός συνόλου.

«Πρόκειται για μια εκρίζωση που μεταμορφώνει τα πάντα και οδηγεί σε ένα τοπίο ξένο και πρωτόγνωρο για αισθήσεις και αισθήματα. Τα διηγήματα αυτής της συλλογής, επομένως, φωτογραφίζουν την πορεία στον χρόνο, σε γλυκαίνουν μα θέλουν προσοχή, εκεί που πας να τα δαγκώσεις, στο τέλος μπορεί και να σου σπάσουν τα δόντια» λέει ανατρέχοντας σε έναν στίχο του Αργύρη Χιόνη, χωρίς ωστόσο να μπορεί να δώσει σαφή απάντηση αν η πένα του συγγραφέα είναι πιο απρόβλεπτη από τη βιωμένη πραγματικότητα ή το αντίστροφο. Απαντά γελώντας ωστόσο ότι τα βγαλμένα από την πένα του καναπεδάκια «πολλές φορές μας τρώνε αντί να τα τρώμε».

πρώτη δημοσίευση εφημερίδα Η ΑΥΓΗ (26 / 10 / 16) http://www.avgi.gr/article/10976/7585108/-kanapedakia-tes-anergias-me-bioma-kai-phantasia