Μικρές παραμυθίες

Κατακόρυφη

 κοντυλιά ανάμεσα στον αέρα και το απύθμενο βάθος.

Με κύματα και αφρούς ολόγυρα.

Άλογα αφηνιασμένα  καλπάζουν με ήχους πολέμου.

Φωνές και ιαχές, γαλέρες του τρόμου, βαρβάρων ορδές.

Επίπεδα με πράσινες κουβέρτες στρωμένες.

Το κάστρο, λιμάνι των ερωτημάτων στον χρόνο των έντονων αντιθέσεων.

Το μαύρο ως παιδί αφημένο απόλυτα και το κόκκινο στα ήθη και τα πάθη του.

Αλήθεια, αν έσπαγε;

Θα βυθιζόμασταν αμέσως στον υγρό τάφο.

Κι αν μας κατασπάραζε;

Τότε στο στόμα το γαλάζιο θα ξεπλέναμε τα ανομήματά μας.

Στροφάδες, των αισθήσεων ζάλη.

Ποιος μοναχός δεν άγιασε με τις σκέψεις σου;

Ποιος άνεμος δεν σε άγγιξε;

Ποια νύχτα του χειμώνα  νύχτωσε χωρίς καντήλια;

Και το σύννεφο πόσες φορές δεν σε έπλυνε;

Δεν γέμισε τα πηγάδια σου;

Δεν έφερε ξεκούραση στο θάνατο;

Στροφάδες του νου, του ονείρου, της αγάπης απόλυτη αφιέρωση.