Συνέντευξη στην ηλεκτρονική «Θράκα» και τον Αντώνη Ψάλτη.

Η τέχνη δεν είναι επάγγελμα σε μια χώρα σαν τη δική μας»- O Αντώνης Ψάλτης συναντά τον συγγραφέα Δημήτρη Μαγριπλή

 Τρίτη, Ιανουαρίου 24, 2017  θράκα

Η πρόσφατη συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή, «Τα καναπεδάκια της ανεργίας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική, έχει αγαπηθεί από μια μερίδα του αναγνωστικού κοινού για την ειλικρίνειά της. Με αφορμή το βιβλίο, ο Αντώνης Ψάλτης έθεσε κάποια ερωτήματα στον συγγραφέα.

1. Στο βιβλίο σας, «Τα καναπεδάκια της ανεργίας», τα καναπεδάκια είναι ταυτόχρονα νόστιμα βρώσιμα εδέσματα και χώρος απομόνωσης και αναμονής. Σωστά;

Τα «Καναπεδάκια» αυτά,όπως και όλα τα εδέσματα,είναι θελκτικά και βρώσιμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι ευκολοχώνευτα και συνηθισμένα. Αποτελούν προϊόν εσωτερικής διαδρομής και αναμονής καλύτερων ημερών. Θα έλεγα,αντίθετα με τις όποιες προσδοκίες,ότι πρόκειται για δύσκολες τροφές που αν δεν προσέξει κανείς μπορεί να του κάτσουν στο στομάχι. Απαιτούν σκέψη, βίωμα και αρκετές δόσεις ευαισθησίας ώστε να περιορίσουν κάθε αντίδραση μιας πικρόγλυκης γεύσης που τα χαρακτηρίζει.

2. Ποιο, κατά τη γνώμη σας, είναι το χαρακτηριστικό αυτής της συλλογής διηγημάτων που μπορεί να τέρψει τον αναγνώστη;

Η αλήθεια που τα περιβάλλει και το γεγονός πως πρόκειται για κοινό τόπο, τουλάχιστον όσων έχουν δηλώσει παρών σε αυτή την ιστορική συγκυρία που τα καθορίζει. Ο τόπος και ο χρόνος μπορεί να μην είναι πραγματικά, μα όλα καθιστούν πρωταγωνιστή εμάς, τα παιδιά της απόλυτης κρίσης.

3. Πέρα από τη συγγραφή, ασχολείστε και με την ελαιουργία. Πόσο σημαντικό είναι, πιστεύετε, ο συγγραφέας να καταπιάνεται με την καθημερινότητα;

Η τέχνη δεν είναι επάγγελμα σε μια χώρα σαν τη δική μας. Θα μπορούσε βέβαια,αλλά το βλέπω πολυτέλεια. Επομένως,κάτι πρέπει να κάνει κανείς για την αξιοπρέπεια και την επιβίωσή του. Προσωπικά,δηλώνω αγρότης (ελαιοπαραγωγός) αλλά και,κατά καιρούς, επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Αν ο συγγραφέας δεν καταπιάνεται με την καθημερινότητα,τότε τι κοινό έχει με τον κόσμο που τον περιβάλλει; Η τέχνη ως απόλυτα προσωπική αυτοϊκανοποίηση έχει τις ηδονικές στιγμές της,μα δεν βλέπω τον λόγο να απαιτεί κανείς να τη μοιραστεί και με άλλους.

4. Καθαρίζουν έτσι οι αισθήσεις και το κριτήριό του προτού ξεκινήσει το γράψιμο;

Η ευαισθησία και ο λόγος ορίζουν την αιτία και αυτή παρέχει την ευκαιρία της καταγραφής του επεισοδίου. Άλλοτε ακαριαία και κάποτε με κόπο απεικονίζεις με τον πιο άριστο τρόπο, εφόσον πρόκειται για λογοτεχνία, γεγονότα και καταστάσεις που σε έκαναν να γυρίσεις το βλέμμα σου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αργά ή γρήγορα,όλα είναι ένα καταχωρημένο παρελθόν.

5. Τι ενώνει τους ήρωες του βιβλίου σας; Ποιος καημός και ποια ελπίδα;

Δεν υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν μορφές,και αυτές ενώνονται με τον ιστό του ιστορικού χρόνου που τις περιβάλλει. Δεν ακολουθώ τα βήματα κάποιων,αλλά περιγράφω το αποτέλεσμα του όλου. Δηλαδή δεν εστιάζω στην αράχνη,αλλά στο μεγαλείο και την ομορφιά του έργου της. Κοινωνιολόγος,βλέπετε,αν και η διατριβή μου εστιάζεται γενικά στον πολιτισμό και όχι συγκεκριμένα στη λογοτεχνία. Ο καημός και η ελπίδα είναι η κίνηση του όλου,που δυστυχώς σήμερα λιμνάζει σε έναν βούρκο με παραπεταμένα όνειρα.

6. Το χιούμορ και η σαρκαστική διάθεση διαπλέουν τη συλλογή. Είναι συγκαλυμμένη πικρία, αμυντικός μηχανισμός;

Είναι τρόπος γραφής,τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο,και νομίζω ότι δεν πρωτοτυπώ. Οι μύθοι και τα διαβάσματα που με έχουν καθορίσει διακρίνονται για την ειρωνική τους διάθεση αλλά και τον αυτοσαρκασμό. Επιπλέον,είμαι αυστηρός και ενίοτε χλευαστικός με τον κυριούλη που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Επιπροσθέτως,παραμένω παιδί,με αποτέλεσμα να γελώ καμιά φορά ακόμη και με τα πιο σοβαρά,επιλέγω την πιο αστεία ή φαντασιακή πλευρά τους.

7. Θα αλλάζατε κάτι στο βιβλίο σας εκ των υστέρων;

Όχι,με κάνει χαρούμενο που το υπέγραψα. Φυσικά,είναι εφαλτήριο για το επόμενο, μια επιθυμία που της δίνει φτερά κάθε τι που,φεύγοντας από εμάς,το κάνει ξένο και ταυτόχρονα αγαπητό στη μνήμη μας.

8. Τι είναι ένας συγγραφέας στις μέρες μας; Προφήτης; Τρελός;

Απλά άνθρωπος. Ένα είδος που σπανίζει και χρωματίζει τον ασπρόμαυρο καμβά της ιστορίας.

9. Ζείτε με την οικογένειά σας στην Κυπαρισσία. Η φύση δεν ξεμυαλίζει τον άνθρωπο που πάει να γράψει;

Ζω στη φύση και είναι επιλογή. Η Κυπαρισσία του νότου μάς παρέχει ως μόνιμη κατοικία το εξοχικό των γονιών μου. Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα λοιπόν και τούτο,όσο επώδυνο κι αν γίνεται με τη σκληρή εργασία στα χωράφια,δεν ξεμυαλίζει αλλά ζαλίζει από τα τόσα θαύματα που συντελούνται γύρω σου. Μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο άνθρωπος δημιουργεί ελεύθερος και αληθινός,όπως άλλωστε ορίζει η φύση του.

10. Να κλείσουμε με μια φράση-κλειδί από το βιβλίο σας;

Αυτό το αφήνω να το ανακαλύψετε μόνοι σας ….

Σας ευχαριστώ

πρώτη δημοσίευση : http://www.thraca.gr/2017/01/blog-post_24.html?spref=fb

Δημήτρης Γ. Μαγριπλής: «Τα καναπεδάκια της ανεργίας» κριτική της Έρης Ρίτσου

A+AA-

κείμενο : Έρη Ρίτσου 

Μια συλλογή «μικροδιηγημάτων», όπως τα αποκαλεί ο ίδιος ο συγγραφέας, είναι η συλλογή Τα καναπεδάκια της ανεργίας. Πραγματικά πρόκειται για μικρά σε έκταση διηγήματα, που όμως το καθένα αποκαλύπτει έναν κόσμο ολόκληρο.

Η συλλογή εισάγεται με το διήγημα «Η χώρα της αφθονίας» που, με τον όποιο συμβολισμό του, ξεκινά σχεδόν σαν μια αφήγηση επιστημονικής φαντασίας. Ο αφηγητής ακολουθεί έναν γηγενή που επιστρέφει στη χώρα της αφθονίας περνώντας «όλα τα χρώματα της δικής μας επικράτειας» και φτάνοντας στην πύλη ενός τεράστιου τείχους, το οποίο φρουρεί ένας αμίλητος φύλακας. Σε μια παράξενη πολιτεία που δημιουργεί κλειστοφοβικά αισθήματα, και που μοιάζει σαν μια τεράστια παγίδα. Κλειστή ολούθε, χωρίς διαφυγή, μουντή, με έναν διαρκή βόμβο να ακούγεται, με τον λόγο και κάθε προσπάθεια ομιλίας και επικοινωνίας να έχουν καταργηθεί. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι κάτοικοί της είναι να καταναλώνουν. Να αγοράζουν τα πάντα. Χωρίς χρήματα. Μόνο με τη χρήση κάρτας. Και φυσικά να εργάζονται διαρκώς αμίλητοι. Δυνατότητα λόγου αποκτούν μόνο μετά από χρήση φαρμάκων αλλά και τότε μιλούν μόνο σε καθρέφτες απέναντί τους. Ο αφηγητής, μην μπορώντας να αντέξει τη χώρα της αφθονίας, δραπετεύει. Γαντζωμένος πάνω του, τον ακολουθεί και ο γηγενής στη χώρα των αισθήσεων.

Συμβολικό το διήγημα; Σε έναν βαθμό ναι, αλλά όχι και τόσο, μια που την εμπειρία την έχουμε. Ζήσαμε τα χρόνια της αφθονίας, με τον καταναλωτισμό, την επιδερμικότητά τους, τις στρεβλές αξίες τους, την απώλεια της ουσίας χάριν του φαίνεσθαι. Μόνο που η δική μας επιστροφή στη «χώρα των αισθήσεων» έγινε με ανώμαλη προσγείωση και το τράνταγμα που αισθανθήκαμε μας ακολουθεί και θα μας ακολουθεί.

Τα διηγήματα αυτής της συλλογής αποτελούν στην ουσία μια εικόνα της νεοελληνικής πραγματικότητας των χρόνων πριν την κρίση και στη διάρκειά της, με αναφορές και στο πιο μακρινό παρελθόν που, χωρίς να είναι ο παράδεισος, ήταν η τάξη του σύμπαντος σε ανθρώπινα μέτρα. Στις σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν χαρακτηριστικές κατηγορίες ανθρώπων της ελληνικής κοινωνίας. Εργαζόμενοι με νοοτροπία λούμπεν που στα χρόνια της αφθονίας ξοδεύουν «μύρια» για πλάκα, γραφειοκράτες, εκπρόσωποι της Εκκλησίας, πολιτικοί, επιχειρηματίες, αγρότες, εργαζόμενοι που αγωνιούν για την ανανέωση της σύμβασής τους, άνεργοι.

Ο ρεαλισμός με τον οποίο περιγράφονται όλες αυτές οι καταστάσεις μπολιάζεται από σουρεαλιστικές πινελιές που δημιουργούν μια αίσθηση γκροτέσκου και τονίζουν ακόμα περισσότερο τον παραλογισμό των όσων βιώνουμε καθημερινά. Ο συγγραφέας σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, μας κλείνει το μάτι, και με ένα ιδιότυπο χιούμορ μάς κάνει να χαμογελάμε πικρά αναγνωρίζοντας πράγματα που όλοι έχουμε ζήσει

Η ματιά του Μαγριπλή κριτική, και η πένα του καυστική, καταγγέλλει τη γραφειοκρατία, το ψεύδος και τα κούφια λόγια των πολιτικάντηδων, την υποκρισία «του καλού κόσμου», τα φαινόμενα του τζόγου και της ανούσιας κατανάλωσης, την ανθρωποφαγία στην οποία καταδικάζεται να καταλήξει ο κόσμος μέσα σε συνθήκες ολοένα αυξανόμενης ανεργίας και φτώχειας. Παράλληλα, δεν παραλείπει να αναφερθεί και στα φωτεινά παραδείγματα εκείνων που δεν έχουν χάσει το μέτρο και την ανθρωπιά τους. Η ανεργία είναι πάντα ένα θέμα που καίει και ο συγγραφέας σχολιάζει πικρά την ανεργία των πτυχιούχων, ενώ δεν αφήνει στο απυρόβλητο και τα «προοδευτικά» αφεντικά με νοοτροπία «Ελληνάρα», που ανθούν εντός και εκτός της χώρας.

Ο ρεαλισμός με τον οποίο περιγράφονται όλες αυτές οι καταστάσεις μπολιάζεται από σουρεαλιστικές πινελιές που δημιουργούν μια αίσθηση γκροτέσκου και τονίζουν ακόμα περισσότερο τον παραλογισμό των όσων βιώνουμε καθημερινά. Ο συγγραφέας σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, μας κλείνει το μάτι, και με ένα ιδιότυπο χιούμορ μάς κάνει να χαμογελάμε πικρά αναγνωρίζοντας πράγματα που όλοι έχουμε ζήσει, αναγνωρίζοντας τελικά τον ίδιο μας τον εαυτό μέσα σε κάποιες από τις ιστορίες του.

Τέλος, θα έλεγα πως η διαδρομή του βιβλίου είναι κατά κάποιον τρόπο η διαδρομή τούτου του τόπου. Ξεκινώντας με το πρώτο διήγημα «Η χώρα της αφθονίας», αναφορά στα χρόνια της κατανάλωσης, τελειώνει με τον τρεφόμενο από σκουπίδια ήρωα του διηγήματος «Στον κάδο μου» και το γενικό ξεπούλημα της πατρώας γης στο «Antistathite».

Η συλλογή Τα καναπεδάκια της ανεργίας του Δημήτρη Μαγριπλή είναι ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, χιουμοριστικό και πικρό χρονικό της Έρημης Χώρας.

Τα καναπεδάκια της ανεργίας
Δημήτρης Γ. Μαγριπλής
Κριτική
144 σελ.
ISBN 978-960-586-129-2

πρώτη δημοσίευση  :http://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/6299-ta-kanapedakia-tis-anergias

Ο Δημήτρης Μαγριπλής συνομιλεί με την σκιτσογράφο Τέτη Σώλου

Την κυρία Τέτη Σώλου την πρωτογνώρισα δια ζώσης  το Γενάρη του 2013. Φυσικά την είχα διαβάσει και οφείλω να ομολογήσω πως ήμουν φανατικός αναγνώστης της «Ιζόλα», της καρτουνίστικης εκδοχής της, από την εποχή της Ελευθεροτυπίας. Επιπλέον πολλά από τα βιβλία των παιδιών μου είχαν την υπογραφή της, τόσο σαν σκιτσογράφου, όσο και σαν συγγραφέα. Ξαφνικά, στην συνάντηση με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου μου: «Δέκα μικρές εικονογραφημένες Ιστορίες», εμφανίστηκε πάνω σε μια τεράστια μηχανή και με ένα κουτί γλυκά. Από τότε για μένα είναι η Τέτη, αν και πάντα  αισθάνομαι σεβασμό απέναντι σε μια από τις σπουδαιότερες σκιτσογράφους της εποχής μας.

Σας παραθέτω μια από τις τελευταίες συνομιλίες μας:

       

(Δ.Μ.): Σκίτσο, συγγραφή, µετάφραση, εκδότρια… τι από όλα υπερισχύει κυρία Τέτη Σώλου;

(Τ. Σ.): Και δικηγόρος και δηµοσιογράφος της ΕΔΣΤΕ-FIJET, συµπληρώνω. Λοιπόν, όλες αυτές οι ιδιότητες συνθέτουν την εικόνα της σκιτσογράφου Τέτης Σώλου.

Το σκίτσο είναι το επάγγελµά µου, ο τρόπος που ζω και σκέφτοµαι, που βλέπω τον κόσµο, που αναζητάω, προσεγγίζω, αναλύω, συνθέτω, που φαντάζοµαι, που µαθαίνω, που εκφράζω και εκφράζοµαι και που –γιατί όχι;– διασκεδάζω. Είµαι σκιτσογράφος. Αυτό ήµουν από πολύ µικρή, όταν µε τραβολογούσαν στο γραφείο των δασκάλων για να µαλώσουν που ζωγράφιζα στην ώρα του µαθήµατος. Και αυτό είµαι συνεχώς και αδιαλείπτως µέχρι τώρα. https://tetysolou.blogspot.gr/p/blog-page_24.html

Επάγγελµα σκιτσογράφος, λοιπόν;

Συµπτωµατικά αυτός ακριβώς είναι ο τίτλος µιας σειράς παρουσιάσεων σε λύκεια και πανεπιστήµια που εγκαινίασα πριν από δύο χρόνια. Άξονες αυτών των διαλέξεων είναι:

• Η πολιτισµική  καλλιέργεια του σκιτσογράφου ώστε να αποκτήσει κριτικό πνεύµα και µατιά πάνω στη συγκεκριµένη ιστορική στιγµή που εκφράζει η δηµιουργία του (κόµικ, γελοιογραφία, καρτούν, εικονογράφηση, φανζίν).

• Μέσα από ποιες διαδικασίες αποκτιούνται οι επαγγελµατικές αλλά και ποικίλες άλλες δεξιότητες και πώς εντέλει υπηρετούν το σκίτσο και διευρύνουν τους ορίζοντες.

• Η προσωπική διαδροµή µου µέσα στον κόσµο των βιβλίων και των εικόνων.

Μπορεί να ακούγεται κάπως ακαδηµαϊκό, αλλά στην πραγµατικότητα αυτές οι οµιλίες είναι πολύ ευχάριστες, γιατί συνοδεύονται από πολλές εικόνες που µιλάνε µαζί µου ή για λογαριασµό µου.

Τρεις δεκαετίες στον χώρο της εικονογράφησης των βιβλίων και εντύπων για παιδιά.

Έχω εικονογραφήσει µερικές δεκάδες βιβλίων για παιδιά (150 τουλάχιστον), λογοτεχνικά και εκπαιδευτικά, έχω γράψει και εικονογραφήσει 40 βιβλία µε παιχνίδια και δραστηριότητες. Η σειρά εφτά βιβλίων µε τίτλο Στυβοκεφαλιές που έγραψα και εικονογράφησα στις εκδόσεις Πατάκη έχει κάνει 18 εκδόσεις. Έχω φτιάξει σελίδες για παιδιά σε εφηµερίδες και περιοδικά. Η συνεργασία µου µε τα κυριακάτικα φύλλα δύο µεγάλων εφηµερίδων κράτησε µια δεκαετία και µία πενταετία αντίστοιχα. Ως εκδότρια στο Πορτοκάλι, έχω εκδώσει 20 τίτλους για παιδιά. Τρεις δεκαετίες και µου φαίνεται σαν να πέρασε ένας χρόνος!

Πέρσι εικονογράφησα ένα καλογραµµένο βιβλίο στις εκδόσεις Πατάκη. Ένα απο κείνα τα κείµενα που σε οδηγούν να αναζητήσεις κάτι νέο. Αναζητώντας καινούργιους τρόπους, συνάντησα τα διοράµατα που δίνουν την αίσθηση της τρισδιάστατης εικόνας και συνεργάστηκα µε µία καλλιτέχνιδα του είδους. Καινούργιος δρόµος, µε αποτέλεσµα φρέσκο και ενδιαφέρον, και πολύ µέλλον!http://tetysolou.wixsite.com/solos/sitemapaylin

Ποια είναι η σχέση σου µε τα παιδιά;

Θαυµάζω τα παιδιά. Έχουν πρωτότυπο τρόπο ν’ αγγίζουν τα πράγµατα και να δίνουν καταπληκτικές λύσεις. Στα παιδιά η φαντασία προηγείται της πραγµατικότητας και αυτό τα κάνει αληθινούς καλλιτέχνες. Ζωγραφίζουµε µαζί στα σχολεία, όταν πηγαίνω καµιά φορά, ή στην πλατεία της γειτονιάς µου απλώνοντας χαρτί του µέτρου πάνω στο γρασίδι, όταν ο καιρός είναι καλός. Μη σκεφτείς ότι τους δείχνω πώς να ζωγραφίζουν. Μπορεί να τα διευκολύνω δείχνοντάς τους κάποιες τεχνικές, αλλά κυρίως τα ενθαρρύνω να συνεχίσουν να ζωγραφίζουν και να µιλάνε την πανανθρώπινη γλώσσα της εικόνας.

Η Ιζόλα που αγαπήσαµε από την Ελευθεροτυπία; Θέλουµε να ξέρουµε πώς προέκυψε και ποια είναι η τύχη της.

Η Ιζόλα γεννήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια, µέσα στην κρίση, από τη βαθιά πεποίθησή µου ότι ο µόνος τρόπος ν’ αντισταθείς στην καινούργια κατοχή που ισοπεδώνει και εκµηδενίζει είναι να κάνεις δηµιουργικά πράγµατα. «Την άνοιξη, αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις».

Η Ιζόλα δεν είναι απλώς µια ηρωίδα που  δηµιούργησα ή το άλτερ έγκο µου. Πολύ γρήγορα έγινε ανεξάρτητη. Δηµοσιεύει σκίτσα και κόµικς µε την υπογραφή της. Το πέρασµά της από την Ελευθεροτυπία ήταν σύντοµο, γιατί η εφηµερίδα έκλεισε, αλλά καθοριστικό για την πορεία της. Κι εδώ θέλω να θυµηθώ τον αείµνηστο Άγγελο Μαστοράκη που  εµπιστεύτηκε την Ιζόλα στα πρώτα της βήµατα και το φθινόπωρο του 2013 της έδωσε βήµα στο 9ο κύµα της Ελευθεροτυπίας.

Η Ιζόλα κάνει ατοµικές εκθέσεις µε έργα της, φτιάχνει αφίσες, κόµικς και φανζίν, πήρε µέρος στο Comicdom, συµµετέχει σε εναλλακτικές εκδόσεις, δηµοσιεύει δουλειές της στο διαδίκτυο, όπου έχει δικό της µπλογκ και σελίδα στο facebook. Είναι πολύ δραστήρια.

Όλοι ξέρουν ότι πίσω από την υπογραφή Ιζόλα βρίσκεται η Τέτη Σώλου. Δεν είναι µυστικό. Είναι ένα πολύ σοβαρό και λυτρωτικό παιχνίδι.

Ταυτίζεσαι µε την Ιζόλα;

Η Ιζόλα ενσαρκώνει µια γυναίκα που κινείται άνετα ανάµεσα στις συµβάσεις του καθωσπρεπισµού και της υπέρβασης. Είναι γνήσια, ανυστερόβουλη, έχει χιούµορ και αξίες που στην αρχή προκαλούν αµηχανία γιατί η κοινωνία έχει εθιστεί στην υποκρισία. Τελικά γίνεται αποδεκτή γιατί είναι αυθεντική.

Παρόλο που λέω ότι είναι το άλτερ έγκο µου, παραδέχοµαι ότι πολύ γρήγορα ανεξαρτητοποιήθηκε. Έχει πάρει πολλά στοιχεία από µένα, αλλά τις καταστάσεις του κόσµου µας τις περνάει µέσα από το δικό της φίλτρο.

Λευκάδιος Χερν και συναντήσεις µε την ανατολή. Πείτε µας λεπτοµέρειες από αυτό το κοπιαστικό και όµορφο ταξίδι του νου.

Ο Λευκάδιος Χερν ήταν ένας κεραυνοβόλος έρωτας που µε βρήκε αναπάντεχα. Πριν από δέκα χρόνια διάβασα µία µικρή ιστορία του. Αυτό ήταν! Με συνεπήρε τόσο που άρχισα να µεταφράζω. Μετέφρασα το «Καϊντάν», το «Κοττό», το «Ιαπωνικό Μωσαϊκό», τα «Ιαπωνικά Παραµύθια», τους «Ίσκιους» και συνεχίζω µε σκοπό να µεταφράσω όλα τα έργα της ιαπωνικής του περιόδου. Τα τρία πρώτα εκδόθηκαν το 2014 για πρώτη φορά στην ολοκληρωµένη µορφή τους. Την επόµενη χρονιά µπήκαν σε 500 σχολικές βιβλιοθήκες της δευτεροβάθµιας εκπαίδευσης.

Ο κόσµος του Λευκάδιου δεν είναι απλώς ο εξωτισµός και το µυστήριο. Είναι ένας κόσµος πανανθρώπινων αξιών που κατέγραψε ένας άνθρωπος µε ήθος, ενσυναίσθηση και ευρύτατο πνεύµα. Αγκάλιαζε τη διαφορετικότητα, µετέτρεψε τη δηµοσιογραφία σε υψηλή λογοτεχνία, µετέδωσε στους Ιάπωνες µαθητές του την ικανότητα να προσδιορίζονται µέσα από τις παραδόσεις της χώρας τους, αντιµετώπιζε τις γυναίκες στα κείµενά του µε τρόπο που χαρακτηρίστηκε φωτισµένος... Οι Ιάπωνες τον θεωρούν έναν από τους µεγαλύτερους συγγραφείς τους ευγνώµονες που διέσωσε τις παραδόσεις τους. Ο Λευκάδιος Χερν ήταν ένας οικουµενικός άνθρωπος. Ο σύγχρονος άνθρωπος µπορεί να πάρει µαθήµατα ζωής από το έργο και την οδύσσεια του Λευκάδιου, ιδιαίτερα τώρα στον καιρό της κρίσης.

Μνηµόνια, προσφυγική κρίση, χρεοκοπία… αιτίες για δηµιουργία ή αδιέξοδο σε όλα τα επίπεδα;

Έχω πάντα στον νου µου τον Λευκάδιο Χερν, έναν άνθρωπο που είχε όλα τα στοιχεία να περιθωριοποιηθεί, αλλά που η ψυχική του δύναµη και το όραµά του στάθηκαν δυνατότερα από τις τραγικές ανατροπές που του επιφύλαξε η ζωή. Ορφανός ενώ είχε και τους δύο γονείς του, από τα πλούτη πέρασε στην εξαθλίωση, σηµαδεύτηκε εµφανισιακά και άλλα πολλά. Κι αυτά έγιναν δηµιουργικότητα, ευαισθησία, βάθος σκέψης.

Ζούµε βιβλικές µέρες. Αργήσαµε αλλά συνειδητοποιήσαµε ότι η κρίση δεν είναι απλώς οικονοµική, αλλά κρίση ηθική, πολιτισµική, κοινωνική, ανθρωπιστική... Έχει πολλά πλοκάµια.

Η δηµιουργία και η αλληλεγγύη είναι αντίσταση στην ισοπέδωση, αλλά όχι λύση.

Τα δικά µου όπλα βρίσκονται πάντα στην τσάντα µου. Το µπλοκ µου και τα µολύβια µου. Σκιτσάρω σε κάθε ευκαιρία. Αναζητάω αυτά που θα µιλήσουν µέσα µου και θα µε εµπνεύσουν, αφουγκράζοµαι και καταγράφω. Ανακάλυψα την ελευθερία του «µπορώ». Τα υπόλοιπα είναι θέµα χρόνου και ο χρόνος πάντα φέρνει καρπούς.

«Ιπτάµενος και ανεξέλεγκτος», µια κοινή µας δουλειά…εντυπώσεις…

Οι εντυπώσεις είναι εξαιρετικές και η συνεργασία µας ήταν άψογη. Όταν διάβασα το νανοδιήγηµα, όπως πολύ εύστοχα το αποκαλείς, εντυπωσιάστηκα. Είδα ένα κείµενο που στέκεται µόνο του, αλλά και µια ιστορία σε καρέ. Γι’ αυτό και πήρα το θάρρος να σου ζητήσω να µου το εµπιστευτείς. Δεν ξέρω αν είχες υπόψη σου να το γράψεις µ’ αυτόν τον τρόπο, πάντως εµένα µε τράβηξε από το χέρι να εικονογραφηθεί µε τη λογική του κόµικ, λιτά και περιεκτικά, όπως λιτό και περιεκτικό είναι και το ίδιο.https://tetysolou.blogspot.gr/2013/12/blog-post_28.html Ήταν η πρώτη φορά που ζήτησα από συγγραφέα να µου παραχωρήσει κείµενό του για να το επεξεργαστώ εικαστικά. Πιστεύω πολύ σ’ αυτό το είδος και ελπίζω ότι η συνεργασία µας θα έχει συνέχεια.

Μια ευχή σε σκίτσο για τους αναγνώστες του http://www.tempo24.gr/ και τους φίλους σου στον νότο.

πρώτη δημοσίευση : http://www.tempo24.gr/eidisi/108141/o-dimitris-magriplis-synomilei-me-tin-skitsografo-teti-soloy