Τρίτη, Ιανουαρίου 24, 2017 
θράκα
Η πρόσφατη συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή, «Τα καναπεδάκια της ανεργίας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική, έχει αγαπηθεί από μια μερίδα του αναγνωστικού κοινού για την ειλικρίνειά της. Με αφορμή το βιβλίο, ο Αντώνης Ψάλτης έθεσε κάποια ερωτήματα στον συγγραφέα.
1. Στο βιβλίο σας, «Τα καναπεδάκια της ανεργίας», τα καναπεδάκια είναι ταυτόχρονα νόστιμα βρώσιμα εδέσματα και χώρος απομόνωσης και αναμονής. Σωστά;
Τα «Καναπεδάκια» αυτά,όπως και όλα τα εδέσματα,είναι θελκτικά και βρώσιμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι ευκολοχώνευτα και συνηθισμένα. Αποτελούν προϊόν εσωτερικής διαδρομής και αναμονής καλύτερων ημερών. Θα έλεγα,αντίθετα με τις όποιες προσδοκίες,ότι πρόκειται για δύσκολες τροφές που αν δεν προσέξει κανείς μπορεί να του κάτσουν στο στομάχι. Απαιτούν σκέψη, βίωμα και αρκετές δόσεις ευαισθησίας ώστε να περιορίσουν κάθε αντίδραση μιας πικρόγλυκης γεύσης που τα χαρακτηρίζει.
2. Ποιο, κατά τη γνώμη σας, είναι το χαρακτηριστικό αυτής της συλλογής διηγημάτων που μπορεί να τέρψει τον αναγνώστη;
Η αλήθεια που τα περιβάλλει και το γεγονός πως πρόκειται για κοινό τόπο, τουλάχιστον όσων έχουν δηλώσει παρών σε αυτή την ιστορική συγκυρία που τα καθορίζει. Ο τόπος και ο χρόνος μπορεί να μην είναι πραγματικά, μα όλα καθιστούν πρωταγωνιστή εμάς, τα παιδιά της απόλυτης κρίσης.
3. Πέρα από τη συγγραφή, ασχολείστε και με την ελαιουργία. Πόσο σημαντικό είναι, πιστεύετε, ο συγγραφέας να καταπιάνεται με την καθημερινότητα;
Η τέχνη δεν είναι επάγγελμα σε μια χώρα σαν τη δική μας. Θα μπορούσε βέβαια,αλλά το βλέπω πολυτέλεια. Επομένως,κάτι πρέπει να κάνει κανείς για την αξιοπρέπεια και την επιβίωσή του. Προσωπικά,δηλώνω αγρότης (ελαιοπαραγωγός) αλλά και,κατά καιρούς, επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Αν ο συγγραφέας δεν καταπιάνεται με την καθημερινότητα,τότε τι κοινό έχει με τον κόσμο που τον περιβάλλει; Η τέχνη ως απόλυτα προσωπική αυτοϊκανοποίηση έχει τις ηδονικές στιγμές της,μα δεν βλέπω τον λόγο να απαιτεί κανείς να τη μοιραστεί και με άλλους.
4. Καθαρίζουν έτσι οι αισθήσεις και το κριτήριό του προτού ξεκινήσει το γράψιμο;
Η ευαισθησία και ο λόγος ορίζουν την αιτία και αυτή παρέχει την ευκαιρία της καταγραφής του επεισοδίου. Άλλοτε ακαριαία και κάποτε με κόπο απεικονίζεις με τον πιο άριστο τρόπο, εφόσον πρόκειται για λογοτεχνία, γεγονότα και καταστάσεις που σε έκαναν να γυρίσεις το βλέμμα σου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αργά ή γρήγορα,όλα είναι ένα καταχωρημένο παρελθόν.
5. Τι ενώνει τους ήρωες του βιβλίου σας; Ποιος καημός και ποια ελπίδα;
Δεν υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν μορφές,και αυτές ενώνονται με τον ιστό του ιστορικού χρόνου που τις περιβάλλει. Δεν ακολουθώ τα βήματα κάποιων,αλλά περιγράφω το αποτέλεσμα του όλου. Δηλαδή δεν εστιάζω στην αράχνη,αλλά στο μεγαλείο και την ομορφιά του έργου της. Κοινωνιολόγος,βλέπετε,αν και η διατριβή μου εστιάζεται γενικά στον πολιτισμό και όχι συγκεκριμένα στη λογοτεχνία. Ο καημός και η ελπίδα είναι η κίνηση του όλου,που δυστυχώς σήμερα λιμνάζει σε έναν βούρκο με παραπεταμένα όνειρα.
6. Το χιούμορ και η σαρκαστική διάθεση διαπλέουν τη συλλογή. Είναι συγκαλυμμένη πικρία, αμυντικός μηχανισμός;
Είναι τρόπος γραφής,τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο,και νομίζω ότι δεν πρωτοτυπώ. Οι μύθοι και τα διαβάσματα που με έχουν καθορίσει διακρίνονται για την ειρωνική τους διάθεση αλλά και τον αυτοσαρκασμό. Επιπλέον,είμαι αυστηρός και ενίοτε χλευαστικός με τον κυριούλη που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Επιπροσθέτως,παραμένω παιδί,με αποτέλεσμα να γελώ καμιά φορά ακόμη και με τα πιο σοβαρά,επιλέγω την πιο αστεία ή φαντασιακή πλευρά τους.
7. Θα αλλάζατε κάτι στο βιβλίο σας εκ των υστέρων;
Όχι,με κάνει χαρούμενο που το υπέγραψα. Φυσικά,είναι εφαλτήριο για το επόμενο, μια επιθυμία που της δίνει φτερά κάθε τι που,φεύγοντας από εμάς,το κάνει ξένο και ταυτόχρονα αγαπητό στη μνήμη μας.
8. Τι είναι ένας συγγραφέας στις μέρες μας; Προφήτης; Τρελός;
Απλά άνθρωπος. Ένα είδος που σπανίζει και χρωματίζει τον ασπρόμαυρο καμβά της ιστορίας.
9. Ζείτε με την οικογένειά σας στην Κυπαρισσία. Η φύση δεν ξεμυαλίζει τον άνθρωπο που πάει να γράψει;
Ζω στη φύση και είναι επιλογή. Η Κυπαρισσία του νότου μάς παρέχει ως μόνιμη κατοικία το εξοχικό των γονιών μου. Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα λοιπόν και τούτο,όσο επώδυνο κι αν γίνεται με τη σκληρή εργασία στα χωράφια,δεν ξεμυαλίζει αλλά ζαλίζει από τα τόσα θαύματα που συντελούνται γύρω σου. Μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο άνθρωπος δημιουργεί ελεύθερος και αληθινός,όπως άλλωστε ορίζει η φύση του.
10. Να κλείσουμε με μια φράση-κλειδί από το βιβλίο σας;
Αυτό το αφήνω να το ανακαλύψετε μόνοι σας ….
πρώτη δημοσίευση : http://www.thraca.gr/2017/01/blog-post_24.html?spref=fb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου