Την Αντωνία Μποτονακη την συνάντησα αρχικά μέσα από τα κείμενά της. Το μυθιστόρημά της ''Ασ'το κι ας αποθάνει ή το Νεραγδαλλαγμένο'', Ιβίσκος , Αθήνα 2011, έχει κάνει 4 εκδόσεις και έχει εισπράξει εξαιρετικές κριτικές. Στην πορεία του χρόνου, είχα την τύχη να την γνωρίσω δια ζώσης. Ένα βροχερό απόγευμα του Δεκέμβρη, βρέθηκα μαζί με τον συνεργάτη μου στο χώρο της, γευτήκαμε παρέα καλό λάδι, αλλά και την πλούσια φιλοξενία της. Με την ευκαιρία της πρόσφατης βράβευσής της στην Πάτρα, για την ποιητική συλλογή της "Αγήτρα της σκιάς", είχαμε τον παρακάτω διάλογο και νομίζω ότι σας ενδιαφέρει ....
Δημήτρης Μαγριπλής: Τι είναι η πόιηση για σένα, Τόνια;
Ποίηση
Είναι ο Λόγος στην βιβλική αλλά και στην ψυχαναλυτική του μορφή.
Είναι φάρμακο και φαρμάκι.
Ισως ακόμα ένα χέρι ζεστό μες στα τσαλακωμένα σεντόνια.
Δ.Μ.: Υπάρχει λυρισμός σε μια εποχή κρίσης, όπως η σημερινή;
Ο λυρισμός θα υπάρχει πάντα. Και δεν είναι απαλλαγμένος τραγικότητας Επομένως καμιά κρίση δεν είναι ικανή να τον εμποδίσει.
Δ.Μ.: Ποια ποιητική μελέτη και ποιος ποιητής σε έχει επηρεάσει περισσότερο;
Οι ποιητές που με έχουν επηρεάσει δηλαδή μαγέψει είναι πολλοί. Κάθε εποχή με τον δικό της. Να αναφέρω καταρχήν τα εκκλησιαστικά κείμενα. Είναι η πρώτη ποίηση που κοινώνησα. Ακολούθησαν ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και Ο Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου. Ύστερα ο Εγγονόπουλος και ο Εμπειρίκος ο Ρεμπώ και ο Μπωντλαίρ, μια μεγάλη περίοδος με τον Καβάφη, τον Σεφέρη, Τον Γιάννη Ρίτσο, τον Ελύτη, και τον Καριωτάκη αλλά και τον Μαγιακόφσκι. Τα τελευταία χρόνια αγάπησα την Έμιλι Ντίκινσον, την Άννα Αχμάτοβα,την Σύλβια Πλαθ, την Άνν Σέξτον, τον Κώστα Ριζακη, την Δήμητρα Χριστοδούλου και άλλους.Όσο για ποιητική μελέτη διάβασα και λάτρεψα τελευταία το κριτικό δοκίμιο "Για εκείνη την αμφίαλο σιωπή του Επιτάφιου Δρόμου- σκέψεις πάνω στην ποίηση του Κώστα Θ. Ριζάκη" Της ποιήτριας Άννα Αφεντουλίδου.Το βρήκα εξαιρετικο.
Δ.Μ.: Κατά πόσο είναι βιωματική η γραφή σου;
Βιωματική γραφή : Κατά κάποιο τρόπο κάθε γραφή είναι βιωματική. Βιωματική δεν θα πει κατ’ ανάγκην σωματική.
Δ.Μ.: "Αγήτρα της Σκιάς" , μίλησέ μας για το βιβλίο και φυσικά τη διαδρομή του μέχρι να πάρει μορφή από τις εκδόσεις Ιωλκός.
Τι να πω για την «Αγήτρα της σκιάς» Ξεκίνησα να γράφω τον Σεπτέμβρη του 2016 και ολοκληρώθηκε τέσσερις μήνες αργότερα. Κατά τ’άλλα νομίζω ότι η ίδια η συλλογή είναι λαλλίστατη.
Δ.Μ.: Βραβεία "Ζαν Μορεάς" και πόσο θα επιδράσει στην συνέχεια;
Ναι η βράβευση. Μου έφερε μια μεγάλη αμηχανία μετά από μια σύντομη χαρά. Δεν το ήλπιζα και φυσικά δεν το φανταζόμουν. Χάρηκα πολύ. Η τέχνη δεν υπάρχει αν δεν υπάρχει εκεί έξω στο σκοτάδι κάποιος να προσπαθήσει να την ερμηνεύσει, να συγκινηθεί,να ταυτιστεί. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει πρωτίστως να την γνωρίσει. Μια βράβευση ελπίζεις να βοηθήσει σε αυτό. Υπάρχει όμως και μια ανησυχία. Θα σταθώ αντάξια του βραβείου που είχα την τύχη και την ατυχία να έρθει στην πρώτη μου συλλογή; Αφού η ποίηση είναι «της πτώσης» και μια βράβευση είναι το αντίθετο της, δεν θα σταθεί εμπόδιο; Ή μήπως υπάρξει κάτι μέσα μου, το οποίο θα πληρωθεί σε βαθμό ανασταλτικό της δημιουργίας; Ίσως είναι αυτοί οι λόγοι, ή άλλοι για την θλίψη και την απραγία που ακολουθεί της βράβευσης. 
Η Πατρινή Φιλοξενία ήταν για μένα μια έκπληξη. Γενναιόδωρη και ποιοτική. Θερμά συγχαρητήρια στο Δήμο Πατρών στην εφημερίδα Πελοπόννησος και στο Γραφείον Ποιήσεως
πρώτη δημοσίευση : http://tempo24.news/eidisi/167724/o-dimitris-magriplis-syzita-me-tin-poiitria-antonia-mpotonaki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου